Moje róże – moja pasja

Friedenslicht

Róża, ta ma dość ciekawą  historię. Otóż niemiecki hodowca Christian Evers, spadkobierca różanego dorobku Rosen Tantau, otrzymał ją z nieujawnionej do dziś krzyżówki już w 2010 roku. I wówczas nazwano ją „ Memorial Rose”. Pięć lat później,dokładnie 8-go maja 2015 r. władze niemieckiego landu Schleswig-Holstein uroczyście nadały jej nową nazwę – Friedenslicht  (pol. „ Światło Pokoju”). W ten sposób uczczono 70-tą rocznicę zakończenia II Wojny Światowej i 70 lat pokoju w Niemczech.

Jest to docelowo dość duży krzew – osiąga 1,2 m i około pół metra średnicy.Ale uwaga – pędy bardzo chętnie pokładają się na ziemię. Dodając do tego gęste skórzaste ulistnienie,sam hodowca nie wyklucza potraktowania jej jako róży okrywowej. Tak też jest i u mnie. Do tej pory nie mogę się zdecydować,co zrobić z tą różą.

Liście nieduże,błyszczące i ciemnozielone jak na razie nie są wrażliwe na choroby (Evers zapewnia,że róża jest całkowicie odporna).Jest też tolerancyjna na mróz. Pędy są z kolei bardzo kolczaste a same kolce twarde. Kwiaty przypominają w pewnym stopniu typ róż nostalgicznych.Mają średnicę około 8 cm,są zbudowane z kilkudziesięciu lekko pofalowanych płatków. Ich kolor to połączenie kremowego centrum i bieli na brzegach.Zapach jest lekki,kwiatowy. Zgodnie z deklaracją Eversa, są bardzo odporne na obfite opady. Na upały nie reagują w ogóle.

Trudno mi dociekać jakie odmiany brały udział w jej powstaniu, ale ze względu na jej podwójne zastosowanie,ogólną odporność i nostalgiczne kwiaty – musiała to być niezła mieszanka róż.

Opis i fotografie – przez uprzejmość – Pan Jacek Kondratowicz.

Meteor

Przyjmuje się, że jest to róża noisette – zapewne za zapiskami źródłowymi hodowcy – gdyż jej rodzice pozostają nieznani.

Hodowca Rudolf Geschwind, rok 1897.

Kwiaty  - czerwone, średnicy 8-9 cm, złożone z około 15 – 20 płatków, płaskie. Powtarza kwitnienie.

Zapach – pachnące.

Krzew – jest luźnej budowy o przewieszających się pędach dorastających do 15-200 cm. HMF wspomina o możliwej podwyższonej mrozoodporności.

Liście – duże, ciemno zielone, półmatowe.

Pochodzenie – jak już wspomniałem nieznane.

Meteor. Zda się nazwa dość kiepsko przystająca do róży, ale okazuje sie, że chętnie przez hodowców używana.Zacznijmy od tego, że  imię Meteor przydał swej róży galijskiej jeszcze na początku XIX wieku  niejaki Roeser , ale Vibert, który kupił ją od niego, zmienił nazwę na doskonalę nam znaną Belle de Crecy. Tak nazwał swego purpurowo czerwonego mieszańca herbatniego wyhodowanego w 1887 roku H. Bennet, jak również nazwał tak wyhodowaną przez siebie  w roku 1959 floribundę Reimer Kordes, nazwę tę zresztą powtórzył w pół wieku później nazywając tak wyhodowana przez siebie różę florystyczną .

Jeszcze wątek osobisty. Otóż mam tę różę w swojej kolekcji od trzech lat, ale proszę sobie wyobrazić, że dopiero po trzech latach zakwitła i to dopiero w pierwszych dniach lipca. może ktoś ma z tą różą lepsze doświadczenia?

Kakwa

Mieszaniec róży spinossisima.

Hodowca – Johna Aleksander Wallace. Rok 1973.

Kwiaty czysto białe, półpełne, ułożone w dwu okółkach, średnicy 5 cm, złożone z około 10 płatków.

Zapach lekki, bardzo przyjemny, orzeźwiający.

Krzew – wysokości do półtora metra o przewieszających się delikatnych pędach. Tworzy kopiastą formę krzewu. Mrozoodporna.

Liście drobne, szarozielone.

Pochodzenie – Najprawdopodobniej jest t efekt otwartego zapylenia spinossisimy.

Aebleblomst

Fotografia – Rosengarten Forst, rok 2016.

Mieszaniec piżmowy

Hodowca – Valdemar Petersen , rok 1955. Petersen, to mało znany hodowca z Danii, u nas jego znakiem rozpoznawczym jest urokliwa Aicha. Trochę bardziej wtajemniczeni rosomanes wymienią jeszcze Rugspin.

Kwiaty –  białe z różowo pomarańczowymi przebarwieniami. Kwiaty średnicy 4-5 cm, złożone z 10 – 15 płatków. Powtarza kwitnienie.

Zapach – pachnąca.

Krzew –  dobrze krzewiący się, wysokości do 150 cm. Bardzo odporna na choroby grzybowe.

Pochodzenie – jest to siewka mieszańca piżmowego Cornelia , Pembertona.

La rose de Molinard

Fotografia/niestety nieostra/ – Rosengarden Forst , rok 2016.

Krzewiasta, parkowa .

Synonimy = Emilia Maria, Gulilah, Parfume de Paris.

Hodowca – G.Delbard, rok 2005.

Kwiaty – różowo koralowe, kuliste, średnicy do 9 cm, złożone z ponad 50 płatków.

Zapach umiarkowany.

Krzew – w dobrych warunkach atmosferycznych wyrasta na duży rozłożysty krzew osiągający wysokość do półtora metra.

Liście – ciemno zielone, błyszczące.

Odmiana ta posiada certyfikat jakości ADR z roku 2007 i szereg nagród na różnych pomniejszych konkursach różanych.

Orange Delbard

Fotografia pochodzi z wydanego na zlecenie Towarzystwa Miłośników Ogrodnictwa w Tarnowie,  w roku 1967 – Poradnika dla miłośników róż . Autorzy – Jan Augustynowicz, Antoni Gładysz.

Mieszaniec herbatni .

Hodowca – Delbard – Chabert, rok 1959.

rośnie średnio silnie, i tworzy szeroko rozgałęzione krzewy o wysokości około 60 c .  Liście zdrowe, duże, ciemno zielone.

Pąki kształtu jajowatego, rozwijają się powoli,  i dają bardzo duże, pełne oraz trwałe kwiaty,  o pięknej budowie i przyjemnym zapachu.  Płatki korony błyszczące o zabarwieniu pomarańczowo czerwonym. wewnątrz raczej pomarańczowe, natomiast rewersy zdecydowanie ciemniejsze, czerwone.  Efektowna odmiana amatorska.

Pochodzenie – Impeccable x Mme Robert Joffet.

Salsa

 Fotografie – Rosengarten Forst 2016 .

Floribunda.

Hodowca – Keth Zary , rok 2001.

Kwiaty – ciemno czerwone, , płaskie, średnicy do 8 cm złożone z 15 – 20 płatków ułożonych , na ogół, w trzech okółkach. Kwitnie kiściami.

Zapach – Jak na róże rabatową ma dość mocny , wyczuwalny zapach.

Krzew – wysokości do 80 cm, dobrze rozkrzewia się.

Liście ciemno zielone, półmatowe, o skórzastej teksturze.

Pochodzenie – Showbiz x / Tournament of roses x Esprit /.

Rosa Arkansana Pepermint

Fotografia – courtessy Patty Cunnigham .

Species, podgatunek rosa Arkansana, znaleziona przez Jamesa Cole, rok najprawdopodobniej 1984.

Kwiaty – średnicy 5- 8 cm a składają się z do 7 płatków.

Zapach – umiarkowany.

Krzew – wysokości do 150 cm. Mrozoodporność 4 strefa usda.

Liście jej pachną, ale nie miętą jak by sugerowała jej nazwa, lecz jabłkami. Tak jak uważa się, że r.arkansana jest podatna na rdzą róży, tak odmiana Peppermint jest na tę chorobę odporna.

Belle de Segur

Mieszaniec róży alba.

Hodowca - Comte Lelieur de Ville-sur-Arce , rok 1826.

Kwiaty – kuliste, leciuteńko różowe, prawie białe z białymi zewnętrznymi płatkami. Kwiaty średnicy około 8 cm, złożone są z ponad 40 płatków.

Zapach – pachnąca.

Krzew -

Postać Hrabiny de Segur została w miłej pamięci hodowców róż we Francji . Zapewne dltego, że każdy z nich był kiedyć dzieckiem a opowieści hrabiny  były nieodłącznym elemente lektur dzieci francuskich. Verdier , w roku 1848 był łaskaw nazwać Comtesse de Segur swą centifolię, podobnie jak  i Leveque  wyhodowaną w roku 1861 czerwoną remontantkę.  Obie zostały zapomniane, ale pamięć o hrabinie jest nadal żywa i już w roku 1994, Delbard tak nazwie wyhodowanego przez siebie mieszańca herbatniego.

W 1816 roku rosyjska rodzina Roztopczynów przeniosła się do Paryża. Hrabia Rastopczyn kupił w Paryżu rezydencję przy Avenue Gabriel. By łatwiej wejść w środowisko miejscowej arystokracji, przechodzą na katolicyzm.

Zofia jest pełna pomysłów i marzeń o romantycznej miłości. Spotyka tu przystojnego Eugene de Segur.

Ślub ich odbył się w lipcu 1819 roku, kiedy jeszcze nie miała dwudziestu lat. Jako prezent ślubny dla córki hrabiego Rastopczyn kupił za 100.000 franków Nuet , wspaniałą posiadłość w Normandii, o łącznej powierzchni 72 hektarów, z dużym i wygodnym domu. Wszystko zaskoczyło ją tutaj – wolni chłopi, zadbane pola, dom, jak zamek i lekki brzozowy las, w którym zakochała się . Chciała stworzyć tu   duże rodzinne gniazdo, gdzie będą mieszkać w Eugene kochać się i dbać o siebie i dzieci. Tylko dzieci  udały się ze wszystkich tych marzeń. Przez trzydzieści sześć lat hrabina de Segur miała ich  ośmioro. Najstarszy, Louis Gaston, stając się artystą, namalował portret matki. na fotografii z wikipedii , tenże portret.

Mąż, złożył wizyty u wszystkich sąsiadów, którzy mieszkali w okolicy,  i szybko i odjechał do Paryża. Ze względu na posag żony, żył jak książę, oddając się rozrywce i tylko od czasu do czasu odwiedzając jego rosnącą rodzinę. Jako prawdziwa Rosjanka   Sophia nigdy nie czyniła wyrzutów mężowi za jego lekkomyślne zachowania i znalazła pocieszenie u dzieci, opiekując się nad nimi cierpliwie bez pomocy pielęgniarek i opiekunek. To dzieci i obudziły w niej talent narratora. Pisał im i opowiadała przed snem  różne historie. Potem, gdy dorosły i zaczęły ich odwiedzać dzieci sąsiadów, audytorium się powiększyło.

Raz, z wizytą do najstarszego syna, artysty  przyszedł słynny pisarz, autora „Tajemnic Paryża” Eugeniusz Sue. To poddał Sofii  pomysł, aby  opublikowała swoje prace. We wrześniu 1855 roku, po wielu wahaniach,  podpisała swój pierwszy kontrakt z paryskim wydawcą.Miała wówczas pięćdziesiąt sześć lat.

Pierwszą była książka – „Nowe bajki” – był to bezprecedensowy sukces. Przez siedemnaście lat, czas jaki jej pozostał   ​​hrabina de Segur opublikowała ponad dwadzieścia powieści, setki opowiadań i bajek. Sofia, podpisując swoje kreacje „Comtesse de Segur,”  zawsze dodaje: „nee Sofia Rostopchina”/ z domu /.

Kiedy jej mąż zmarł   (1863), jej sytuacja finansowa pogorszyła się tak bardzo, że w 1872 roku musiała sprzedać nieruchomość i przenieść się do Paryża. Dwa lata później, zmarła. W życiu tej kobiety nie było wielkich romantycznych i miłosnych przygód, wręcz przeciwnie. Zmuszona do opuszczenia Rosji, stała się   emigrantem we Francji. Zapomniana przez  męża, nie ma tu rodziny, to jednak znalazła swoje powołanie, otwierając dla siebie i swoich czytelników inny świat – świat dzieciństwa, które znała lepiej niż ktokolwiek inny …

Deep Purple

fotografie – Wystawa Zieleń to życie, Warszawa 2016 .

Mieszaniec herbatni. Uprawiana głównie pod osłonami na kwiat cięty.

Hodowca – Reimer Kordes, rok 1980.

Kwiaty – ich kolor oscyluje pomiędzy fioletem o odcieniu śliwkowym a ciemną czerwienią. Kolor jej jest niestabilny i bardzo uzależniony od rodzaju podłoża i jego odczynu. Odczyn kwaśny, powoduje, że kolor jej bardziej fioletowy/niebieski/. Kwiaty budowy klasycznej, średnicy 9-10 cm, a złożone są z 40-50 płatków.

Zapach – korzenny, ujawnia się zwłaszcza w chłodniejsze dni.

Krzew – o pokroju wyprostowanym, dobrze rozgałęziony.

Liście średnio zielone, matowe, niech nie zmyli ich wygląd na fotografii gdyż zostały suto potraktowane nabłyszczaczem. Bardzo zdrowe, nie wymagają oprysków fungicydami.

Pochodzenie – Zorina x Silver Star.