Moje róże – moja pasja

Reynolds Hole

Burbońska/ Remontantka/.

Hodowca – Victor Trouillard, rok 1861.

Hodowca George Paul, rok 1872.

Kwiaty – różowe do różowo łososiowych.

Jak możemy przeczytać we Floral Magazine,” róża wyhodowana przez V.Trouillarda z Angers, nosi nazwę Reynoldsa Hole dzięki inicjatywie pana Standisha  , który nazwał ją na cześć tego dżentelmena, który zapoczątkowując National Rose Show, być może zrobił więcej dla popularności Królowej Kwiatów w Anglii niż ktokolwiek żyjący.”

Imieniem wielebnego Reynoldsa Hole/ nie mylić z Deanem Hole/ zostały zresztą nazwane dwie róże. Ta, przywołana powyżej i zilustrowana we Floral Magazine w roku 1872 – oraz remontantka George Paula  dziesięć lat późniejsza, o pięknym ciemno różowym kolorze i doskonałym zapachu. Losy obu z nich nie są stuprocentowo  pewne. Tą od Trouillarda, najprawdopodobniej spotkamy w Europa Rosarium w Sangerhausen i jest zilustrowana w HMF, fotografią z 2012 roku. Gorzej jest z remontantką od Paula. W HMF znajdziemy jej fotografię wykonaną w roku 2018  w …Urugwaju. Tak więc z pewnym wahaniem  jako, że informacja pochodzi tylko z jednego źródła, możemy stwierdzić, że obie te róże jeszcze nie przepadły.

Jak już mówimy o tych różach, nie sposób nie przywołać  postaci samego pastora.  Samuel Reynolds Hole urodził się w 1819 roku i większość życia spędził w Caunton Manor wraz z żoną Caroline, gdzie  hodował róże, wychowywał dzieci oraz dbał o zbawienie dusz miejscowej ludności jako, że był miejscowym wikariuszem. Zapisał się w pamięci wiernych jako utalentowany kaznodzieja (głosił swe kazania w ponad 500 kościołach), znanym ze swojego prostego sposobu bycia oraz używania elementów  humoru  i przywoływania różnych przypowieści w swoich kazaniach.  Przyjaźnił się z wielką ogrodniczką Gertrude Jekyll i pisarzem Charlesem Dickensem. Również Rudyard Kipling, Conan Doyle,  czy Thackery należeli do pisarzy z którymi utrzymywał korespondencję. Kiedy w 1876 roku powstało National Rose Society, został jego prezesem i był nim aż do swojej śmierci w 1904 roku. Kiedy William Paul nazwał różę  jego imieniem, skomentował to w swoisty dla siebie sposób ze słynnym angielskim humorem. „Nie sądziłem, że doczekam, by być opisanym jako szkarłatny, duży i kulisty, generalnie wspaniały.” W wieku 68 lat został mianowany dziekanem Rochester, co spowodowało konieczność przeprowadzki z jego ukochanego Caunton Manor. Był pełen energii i we wszystko co robił wkładał maksimum entuzjazmu. w podróż do Stanów Zjednoczonych i Kanady, wybrał się gdy miał już 75 lat, a pojechał tam aby zebrać pieniądze na budowę katedry w Rochester. W jednej ze swoich ostatnich książek, „Our Gardens”, napisał, że każdy facet z pieniędzmi może zatrudnić Głównego Ogrodnika do wykonania pracy za niego, ale „Ogrodnik z sercem  tworzy ogród tam, gdzie rosną rośliny i zawsze znajduje coś pięknego, idzie tam, gdzie chce”.

Jednakże w świadomości współczesnych miłośników róż Reynolds Hole pozostał jako autor wspaniałej książki o różach A Book About Roses , która to doczekała się dwudziestu edycji. Również i dziś możemy obcować z tym dziełem dzięki dostępnym  dość powszechnie reprintom.

Patsy Cunningham na stronie Rhode Island Rose Society tak pisze o tej książce: „Najstarsza książka o uprawie róż, którą osobiście posiadam, pochodzi z XIX-wiecznej Anglii. Nazywana jest „Książką o różach”a została napisana przez wielebnego S. Reynoldsa Hole. Styl literacki był wtedy zupełnie inny. Książka pełna jest aluzji literackich, metafor, cytatów greckich i łacińskich. Mimo to, a może właśnie dlatego, jest to ciekawa lektura, pełna humoru  i pasji do róż. Był rosarianinem , który z lekkością piórka prowadził swoją narrację i potrafił swoją wiedzę przekazać z solidną praktycznością i delikatnym dowcipem. To jego lord Tennyson nazwał „Królem róż”…  pokochała go też brytyjska publiczność  o czym świadczy wspomniane 20 wydań. Książka zaczyna się tak: „Ten, kto chciałby mieć piękne róże w swoim ogrodzie, musi mieć w swoim sercu piękne róże”.

Róże wymagają pielęgnacji przez cały sezon i lata, nie można ich po prostu posadzić i zignorować. Zaleca, aby „Rosarium było zarówno odsłonięte, jak i osłonięte; miejsce zarówno słoneczne, jak i zacienione ”, by była ochrona przed silnymi wiatrami, ale bez utraty cyrkulacji powietrza i pełne poranne słońce, ale wskazany byłby popołudniowy cień. Gleba powinna być dobrze sprawiona: „dokładnie osuszona i  oborana”. Niezbędne są dodatki do gleby, aby uczynić ją bardziej luźną i kruchą,  takie jak piasek,  kompost, wapno i obornik. Przykryjmy ogród jesienią obornikiem i przekopmy go wiosną. Wskazane są też są  takie dodatki  jak popioły czy glina.

W rozdziałach poświęconych doborowi odmian do ogrodu i na wystawę znajduje się wiele róż zachowanych po dziś dzień. Znane jest jego powiedzenie, że gdyby miał wybrać tylko jedną różę, byłaby to „Gloire de Dijon” . „Ma symetrię, wielkość, wytrzymałość, kolor (pięć odcieni…) i zapach… dobra w każdym miejscu na ścianę, arkadę, filar, standard, masowo lub pojedynczo”. Uwielbiał jednak wiele odmian, np. Charles LeFebvre, La France i Safrano były jego ulubionymi ,a swoją własną kolekcję zaczynał od zaledwie kilkunastu krzewów, dochodząc do 5000. „Mój dobry ojciec, który upodobał sobie rolnictwo, ze spokojem obserwował nie tylko przemianę swojego ogrodu, ale i rabunek jego gospodarstwa…  wyraził nadzieję, że zostawię trochę miejsca dla pszenicy ”.

Uważał, że miłośnicy róż to bardzo demokratyczna społeczność.  Na początku swej przygody z różami, został zaproszony na pokaz róż w kwietniu, na długo przed typowym czerwcowym  kwitnieniem. Odkrył, że lokalni  robotnicy i rzemieślnicy, wystawiali róże, które wyrosły w małych, zbudowanych domowym sposobem szklarniach, często o wiele mil od ich domów i miejsc pracy.  Wystawa odbyła się   w gospodzie, z różami w butelkach po piwie. „Nigdy nie widziałem lepszych okazów ciętych róż uprawianych pod szkłem niż te, które wystawiali ci robotnicy”. Niektórzy  spali w swojej szklarni w nocy przed pokazem, aby zapobiec kradzieży i często kupowali też je od siebie by uzupełnić  swoją kolekcję.

Był zdziwiony, dlaczego odbywały się duże pokazy poświęcone dalii, goździkom, a nawet agrestowi, ale   pokazy róż tylko lokalnie. Napisał do rosomanes i kwiaciarzy w całej Anglii o wsparcie, a następnie został głównym organizatorem pierwszego National Rose Show. Odbyło się ono w St. James Hall w Londynie, 1 lipca 1858 r. Wystawcy przybyli z całego świata, a R. Hole pokonał 120 mil od swego domu, aby przybyć na wystawę o 5:30. Był to wielki sukces organizacyjny, ponieważ przybyło ponad 2000 odwiedzających płacili oni  po szylingu, aby zobaczyć prawie 10 000 kwiatów. W trzecim roku, kiedy wystawiano róże   w „Kryształowym Pałacu”, Narodowy Pokaz Róż przyciągnął 16 000 zwiedzających.

Remontantki

Klasa remontantek jest połączeniem prawie wszystkich nurtów, głównych grup róż ogrodowych, które ją poprzedzały i tworzy łącznik pomiędzy różami z jak gdyby dwóch epok.
Entuzjazm, z jakim ta nowa klasa została przyjęta przez miłośników róż, i jej nie gasnąca popularność przez okres około 50 lat stanowią niesamowity rekord. Już pierwsza z tych rzekomo powtarzających kwitnienie róż krzewiastych spowodowała, że ​​hodowcy róż odrzucili dawne upodobania i jak lawina, ta klasa porwała wszystko na drodze do całkowitej dominacji w świecie róż. Odtąd instynktownie odwołujemy się do odmian, które były uprawiane wcześniej  jako starych róż i do tych, które następują po nich jako do róż  nowoczesnych.
Remontantki mają bardzo skomplikowane pochodzenie, a wiele dowodów na ich pochodzenie uzyskano drogą pośrednią, poprzez analizę cech zewnętrznych członków tej grupy. Cechy te mówią nam, że reprezentanci praktycznie wszystkich grup róż, które  wówczas były uprawiane  włączyły się w rozwój tej dużej i zróżnicowanej klasy. Dokładne pochodzenie wielu wczesnych odmian jest czysto hipotetyczne, ponieważ systematyczna hodowla roślin nie była wówczas praktykowana, a dostępne zapisy są dość fragmentaryczne. Polegano na naturalnym zapylaniu i późniejszych selekcjach siewek hodowanych w ogromnych ilościach, aby w końcu uzyskać większość z tych ponad 3000 odmian, które kiedyś stanowiły klasę. Odmiany te różnią się niektórymi cechami, ale osiągnęły pewną stabilność typu jako całości, uzasadniając umieszczenie ich w jednej kompleksowej  grupie.

Kilka odmian zaliczanych tradycyjnie do remontantek, takich jak Phoebus 1837, Mmme Labley 1843 i D’Asas1850, ma niewielkie podobieństwo do grupy, jaką znamy dzisiaj, a wiele późniejszych odmian jest de facto genetycznie  mieszańcem herbatnim. W niektórych przypadkach klasyfikacja była prowadzona nie przez pochodzenie, ale często z uwagi na wydajność lub celowość handlową.
Chociaż odnotowano pewne ogólne podobieństwa w zakresie wzrostu, wyglądu liści, formy i wielkości kwitnienia, istnieje znaczna zmienność stopnia odporności na niskie temperatury, wyglądu owocni, zapachu, długości łodygi kwiatowej i cech powtarzania kwitnienia. Różnice są tak widoczne, że klasa jest często  dzielona na kilka dość dobrze zdefiniowanych grup lub typów ogrodowych, z których każda łatwo rozpoznaje związek popularnej odmiany.
Najwybitniejsze i najbardziej wyraziste z nich to: General Jacqueminot, Victor  Verdier, La Reine, Baronne Prevost, Jules Margottin i Charles Lefebvre.
Kilka odmian jest kompozycjami innych. To, że r.sinensis i r.damascena były najbardziej wpływowymi rodzicami grupy, można wywnioskować z bardziej znaczących cech remontantek. Wiele odmian wykazuje dowody na związki z r.alba, r, centifolia lub gallica, a i ślady r.moschata można zauważyć u kilku z nich. Róże galijskie,to główne źródło bogatych szkarłatnych, fioletowych i liliowych tonów, bez wątpienia przekazało te zabarwienie bezpośrednio lub przez mieszańce chińskie lub burbońskie, ponieważ odcienie te występują w wielu odmianach. Wpływ centifolii można zauważyć po zielono zabarwionych pędach, dużych kulistych kwiatach i zapachu kilku członków grupy.
Wszystkie te gatunki brały udział w rozwoju  remontantek. Damasceńskie powtarzające kwitnienie, czyli Portlandzkie, mieszańce chińskich i Burbony są niewątpliwie głównymi rodzicami klasy, ale wpływ Noisettes też jest dość widoczny w niektórych odmianach. Róże innych rodzajów róż również  pojawiają się okazjonalnie,  ale krzyżowanie w obrębie  grupy  stanowiło większość licznych odmian, które były dostępne.

Można przypuszczać, że kiedy te cztery grupy hybrydowe, w których geny  decydujące o powtarzaniu kwitnienia są obecne, choć nie dominują we wszystkich, zostały połączone, to potomstwo byłoby bardziej swobodnie  powtarzające kwitnienie. Nazwa Hybrid Perpetual, stosowana przez Anglików jest zbyt optymistyczna i myląca, ponieważ sugeruje, że rośliny te kwitną w sposób ciągły.  Francuska nazwa remontantka jest bardziej odpowiednia, ponieważ oznacza, że roślina może wytworzyć drugi zbiór kwiatów. Żaden inny tytuł nie  opisuje dokładnie wydajności remontantek, ponieważ żadna z nich nie jest stale kwitnąca  i tylko część powtarza kwitnienie. Ich średnio roczna wydajność kwitnienia jest jednak nieco większa niż w przypadku mieszańców herbatnich, ale około 95% kwitnienia występuje w czerwcu i lipcu, podczas gdy mieszańce herbatnie kwitną przez kilka miesięcy.

Jak i w wypadku innych grup róż również wśród remontantek  spotyka się wiele odmian  małej zasługi   i być może niektóre z nich miały przesadzone opisy, które były odpowiednie do warunków i zwyczajów XIX wieku. Jednak nawet dziś, te odmiany, które przetrwały, są imponującymi różami i są podziwiane za ich wigor i płodną, ​​choć sezonową produkcję dobrze uformowanych, atrakcyjnych kwiatów.

Współczesne mieszańce herbatnie są jedynie odbiciem tych wielkich starych łask, które je poprzedzały i które zostały wyróżnione, aby w końcu ulec ich większej gamie kolorów i przedłużonemu kwitnieniu. Szczytowa popularność remontantek została  osiągnięta prawdopodobnie około 1884 roku, kiedy w katalogu Williama Paula z Chesnut wymieniono ponad 800 odmian i tylko dziewięć mieszańców herbatnich. Stopniowe zastępowanie remontantek przez mieszańce herbatnie, można najlepiej zilustrować poprzez odwołanie się do   reprezentatywnych amerykańskich katalogów róż z tamtych czasów.
William Prince z Flushing NY najwyraźniej zaimportował pierwsze odmiany i podał w sumie 74 odmiany remontantek w swoim katalogu z 1846 roku. Katalog Ellwangera z 1889 roku oferował również 74 remontantek i 9 mieszańców herbatnich.
Pięćdziesiąt lat później amerykańscy szkółkarze oferowali kilkaset różnych mieszańców herbatnich, ale łączna lista remontantek nie przekroczyła 40 odmian.

Podstawa baza genetyczna klasy remontantek prawdopodobnie wywodzi się z nasion od kwiatów zapylonych przez trzech  mieszańców róż chińskich. Gloire des Rosomanes, Malton i Athalin, oraz  Rose du Roi będącą najprawdopodobniej różą damasceńską powtarzającą kwitnienie.
Przyjmuje się, że pierwsze trzy są hybrydami odmiany R.chinensis i Burbońskiej, a ta ostatnia prawdopodobnie wynika z naturalnego skrzyżowania mieszańca Damasceńskiej i odmiany r. gallica. Wszystkie cztery były wówczas żyzne i niezwykle popularne, a cechy pierwszych odmian remontantek wskazują, że właśnie te cztery odmiany mogły być ich rodzicami.
Entuzjazm, z jakim spotkały się te wczesne odmiany  remontantek, okazał się wielką zachętą do hodowli róż.W rzeczywistości pierwszy wielki rozwój hybrydyzacji nastąpił właśnie w szeregach remontantek i trwa do chwili obecnej.

To Laffayowi z Bellevue przypisuje się stworzenie tej nowej  klasy, ponieważ to on wprowadził pierwsze charakterystyczne odmiany, Princesse Helene i Principe Albert w 1837 roku. Niestety obie już nieistniejące, ale dostępne opisy sugerują, że ta pierwsza  była ciemnofioletowa, a ta druga karminowa i kolory ich zmieniały się w aksamitno szkarłatne. Rośliny te są opisywane jako dość energiczne i wytwarzające duże kuliste, pachnące kwiaty przez długi czas.

W ciągu następnych lat Laffay i inni hodowcy wyhodowali kilka nowych odmian, tak że  do 1840 roku w katalogach róż wymieniono ponad 20 odmian remontantek. Wiele z nich wymieniono jednak pod innymi klasyfikacjami, ponieważ oficjalne uznanie grupy miało miejsce dopiero w 1842 r., kiedy to Baronne Prevost został rozpowszechniony i szeroko nagłośniony przez firmę Cochet. Ta dość wytrzymała, jasnoróżowa HP jest najstarszą odmianą w tej klasie, która zresztą wciąż jest w sprzedaży.
Wprowadzenie bardzo udanej La Reine przez Laffaya w 1942 r. przyczyniło się do dalszego wzmocnienia znaczenia i popularności grupy i przez następne pięćdziesiąt lat jej rozwój staje się niezwykle gwałtowny. Dość powiedzieć, że 1902 roku Jules Gravereaux zgromadził około 1700 odmian remontantek w swoim Roseraie de l ‚Hay pod Paryżem.
Liczne, ale dość często podobne odmiany, które kiedyś stanowiły klasę, były wynikiem wysiłków praktycznie każdego hodowcy róż, który był wówczas aktywny. Tylko Eugenowi Verdierowi przypisuje się wyhodowanie prawie 350 odmian między 1872 a 1879 rokiem, a Lacharme, Laffay, Vibert i inni byli niemal tak samo wydajni. większość odmian była pochodzenia francuskiego, ale Bennet, Dickson i Paul z Wielkiej Brytanii też przyczynili się do powstania kilku.

Zakres kolorów klasy HP obejmuje kolory od białego do ciemnobrązowego i obejmuje wiele wyraźnych różowych i jasnych szkarłatnych odmian. Brakuje odcieni żółtego, ponieważ żaden z głównych rodziców nie był tego koloru. Podejmowano liczne nieudane próby uzyskania żółtych form przez krzyżowanie jasnych odmian z jasnożółtymi herbacianymi różami. Jednakże nowo powstałe hybrydy konsekwentnie nie wytwarzały kwiatów pożądanego koloru. Mme Albert Barbier / 1920 / jest często klasyfikowana jako żółta remontantka, ale nie jest to prawdziwy żółty kolor i różni się pod wieloma względami od przyjętych typów. Pochodzenie podane przez wprowadzającego  Frau Karl Druschki skrzyżowane z nieznaną odmianą i możemy założyć, że łosoś i pomarańczowo-żółte odcienie pochodzą z mieszańca o podobnym kolorze. Ponieważ Frau jest w połowie  mieszańcem herbatnim, potomstwo tej róży i mieszańca herbatniego, nie powinno być umieszczane w klasie remontantek. Kilka innych odmian, takich jak Bischof dr Korum, Candeur Lyonaise, Isobel Llorach, Louise Crette, Rembrandt , St. Ingebert, mają ślad żółtego, ale charakterystyczny wykazujący wyraźny związek z herbatnią lub mieszańcami herbatnimi.

Opisy pierwszych prawie białych odmian Eliza Balcombe / Laffay 1842 / i Mme Verdier / Verdier 1840 / prowadzą do wniosku, że r.alba weszła w rozwój grupy remontantek we wczesnym terminie. Obie odmiany opisano jako posiadające osobliwe szaro-zielone liście, bardzo długie działki i kwiaty o jasnej barwie. Są to wyraźne charakterystyczne cechy r.alba.
Ciemnoczerwone szkarłatne i bordowe odcienie, tak typowe dla tej klasy, pochodzą bezpośrednio z r.gallica lub od potomka tego gatunku. szczególnie Gloire des Rosomanes miał tendencję do przekazywania swojej aksamitnej czerwieni swojemu potomstwu, a poprzez Geant des Batail i General Jacqueminot to zabarwienie było przekazywane przez wiele pokoleń do naszych najnowszych odmian.
Panuje powszechna zgoda, że ​​Gloire des Rosomanes był rodzicem nasiennym obu tych róż, ale istnieje znaczna różnica zdań co do rodziców pyłku. Opinie wyrażane przez różnych pisarzy są czysto teoretyczne, ponieważ obie odmiany mają pochodzić z otwartych zapyleń kwiatów Gloire des Rosomanes. Ogólny wygląd i kolor kwiatów Geanta sugeruje, że odmiana r.gallica mogła być jednym z jej rodziców. Kilka autorytetów twierdzi, że Generał Jacqueminot powstał z krzyżowania Gloire des Rosomanes i Maltona, ale opinia ta jest mało konkretna. Wydaje się znacznie większe prawdopodobieństwo, że głęboko ognisty szkarłatny Geant był rodzicem pyłku, ponieważ pisarze epoki twierdzą, że kolor tej odmiany był pierwszym wyraźnym przełamaniem monotonii kolorystycznej klasy. Opisy wczesnych odmian sugerują, że brakowało im jaskrawych kolorów Geant i Jacqueminot. Ponieważ Gloire de Rosomanes i Malton bez wątpienia często krzyżowali się przed Jacqueminot, jest całkiem możliwe, że róża inna niż Malton była rodzicem pyłku.

Oryginalne źródło różnych odcieni różu, tak powszechnych w klasie remontantek, jest wątpliwe, ponieważ kilka róż, które przyczyniły się do jego rozwoju, ma ten kolor. Damascena była głównym czynnikiem, który można wywnioskować z faktu, że kwiaty kilku wcześniejszych różowych odmian, takich jak Princesse Sutherland i Louise Peyronny, mają wyraźny zapach damasceński. Zapach La Reine przypomina zapach centifolii.
Białe paski lub obramowania, które pojawiają się na płatkach Baron Girod l’Ain, General Baron Berge, Pride of Reigate i Roger Lambelin pokazują wpływ r chinensis semperflorens prawdopodobnie przez Fabviera Laffaya.
Trudno jest wybrać najważniejsze odmiany tak dużej grupy, ale z tego czy innego powodu  tych 15  niżej wymienionych odmian uznaje się za reprezentatywne dla omawianej klasy.

Alfred Colomb

General Lafebvre

Frau Karl Drushki

General Jacqueminot

Horace Vernet

Jules Margottin

La Reine

Marshall P,Wilder

Climbing American Beauty

Mme Ferdinand Jamin

MrsJohn Laing

Mrs R.G.Sharman-Crawford

Paul Neyron

Prince Camile de Rohan

Ulrich Brunner

Victor Verdier

Jest to rozdział 10, książki  History of Rose Roya Sheperda z roku 1954.

Black Prince

Fotografie  w mojej kolekcji 2019 .

Remontantka .

Hodowca – William Paul, rok 1866.

Rycina , pochodzi z Floral Magazine.

Kwiaty – ciemno czerwone z „buraczkowymi ” odcieniami. Kwiaty budowy klasycznej złożone z około 20 płatków o aksamitnej teksturze. Wprawdzie HMF pisze, że powtarza kwitnienie, ale mój egzemplarz, który kupiłem w szkółce Pana Stypuły, rośnie wprawdzie dopiero dwa sezony, ale jeszcze nie powtarzał kwitnienia.

Zapach – nie pachnie.

Krzew – luźnej budowy wysokości do półtora metra.

Liście ciemno zielone, matowe.

Pochodzenie – jest to siewka od Pierre Notting.

Grandmother’s Hat

Remontantka

Hodowca – znaleziona przez Barbarę Worl w roku 1972.

Kwiaty różowe z liliowymi odcieniami, przekwitając z wolna stają się jasno różowe. Kwiaty średnicy 8 – 10 cm, złożone są z około 20 płatków, ale spotyka się kwiaty 40 płatkowe.

Zapach – mocny.

Krzew – to solidny krzew o przewieszających sie pędach, który może być prowadzony również jako forma kolumnowa. Kwiaty jej preferują pogodę słoneczną.

Bardzo interesująca róża , godna uwagi każdego rosomanes.

Principessa di Napoli

Zacznijmy od tego , że w historii róży pojawiły się w tym samym czasie , w roku 1897 dwie róże o nazwie Principessa di Napoli. Jedna to herbatnia  o jasno różowych kwiatach, Paula Brauera a druga to również jasno różowa remontantka, najprawdopodobniej autorstwa Bonfiglioli . Piszę najprawdopodobniej gdyż wśród znawców tej materii zdania są podzielone i wielu uważa iż podobnie jak w przypadku późniejszej Variegata di Bologna właściwym jej autorem był Massimiliano Lodi, zarządca majątku Gaetano Tacconi, senatora i burmistrza Bolonii , który w wolnych chwilach umilał sobie życie hybrydyzacją zapewne nie tylko róż.

Nie będę opisywał samych róż, których ryciny wprawdzie przetrwały , lecz one same już nie. W owym czasie obie wzbudziły szerokie zainteresowanie rosomanes nie tylko we Włoszech lecz również w europejskiej prasie fachowej jako to we francuskiej Journal des Roses czy też niemieckiej  Die Gartenwelt. Ich pochodzenie było wysoce arystokratyczne gdyż ta od Brauera to potomek od Duc de Magenta i Safrano  a ta od Lodi /Bonfiglioli to potomek La France i Captain Christy. Nic więc dziwnego, że stały się godne nazwy jaką im nadano.

Wiele debatowano kto był pierwszy Paul Brauer czy Gaetano Bonfiglioli ponieważ rok wcześniej miało miejsce poważne wydarzenie patriotyczne. Otóż w roku 1896 Książę Neapolu, przyszły król Włoch, poślubił Elenę, księżniczkę Czarnogóry, która tym samym stała się ową Principesse di Napoli. Stąd ten zacięty wyścig o łaski gawiedzi. Nie wiem jak biegły dalsze losy latorośli Brauera, ale w przypadku tej od Lodi/ Bonfiglioli, to odegrała bardzo ważną rolę w rozwoju firmy Bonfliglioli & Figlio promując ją na całym świecie. A zaczęło się od tego, że pokazał ją na Festiwalu Kwiatów we Florencji, który został zainaugurowany przez parę królewską.  W każdym razie, Carl Sprenger, w korespondencji z Włoch dla „Die Gartenwelt”, ze stycznia 1898, okazał  wielki entuzjazm i  w niezwykle wzniosłym tonie, napisał: ”Z krótkiego spotkania” La France „z” Captain Christy „narodziła się” Principessa di Napoli „. Gdy hodowca zobaczył  jaką szlachetną perłę był posiadł , dał ją przyjacielowi szkółkarzowi również z Bolonii by wprowadził ją na rynek. Ta róża jest tak świeża, że pamięta świeżo spadły śnieg, z delikatnym rumieńcem świtu, jak atomy krwi w mleku:  Łatwo powiedzieć, że przystojni rodzice rodzą piękne dzieci  ale rzadko mogą sprawić, że będą tak piękne, jak te, które widzieliśmy. Po tych panegirycznych zwrotach ,mamy równie entuzjastyczny opis szczegółowy, który kończy się stwierdzeniem: „Principesse di Napoli  tworzy pełen wdzięku krzew, idealny do sadzenia w grupie lub w doniczce ” opis ten podaję za książką La rose Italiane Andrew Hornunga strona 85.

Ta /róża – róże/ niezależnie od tego o której w szczególności mówimy  jest ważna z jeszcze jednego powodu. Otóż  Stelvio Coggiatte  określa pojawienie się jej jako punkt zwrotny w hybrydyzacji róż we Włoszech a właściwie początek tej działalności. Jednakże na pojawienie się kolejnych mieszańców włoskiej proweniencji, będziemy musieli poczekać jeszcze parę lat, aż do roku 1909, kiedy to również M.Lodi przy pomocy firmy G. Bonfiglioli uzyska z krzyżówki/ również z udziałem La France , pięknego, prawie białego mieszańca herbatniego  Ricordo di Giosue Carducci.

O jeszcze jednej sprawie należałoby powiedzieć. Która z nich była ważniejsza z punktu widzenia rozwoju hodowli róż we Włoszech? Oczywiście ta  od M. Lodiego. Może to trochę problem kazuistyczny gdyż obie los jednako skazał na zapomnienie, jednakowoż Principessa di Napoli -  Brauera osiadłego w San Remo niemieckiego ogrodnika,poszła w świat za pośrednictwem firmy braci Ketten z Luksemburga podobnie jak i inne jego kreacje. Natomiast ta od Lodiego pojawiła się jak pamiętamy na wystawie ogrodniczej we Florencji wywołując egzaltowane zachwyty miejscowych. Działalność hybrydyzerska w zakresie róż tak M. Lodiego jak i samej firmy Bonfiglioli nie była zbyt intensywna i bogata, bowiem obaj wyhodowali coś około 20 odmian, jednak to od nich zaczyna się tworzenie nowych odmian róż we Włoszech.

Omawiana róża, ogniskuje wiele interesujących wątków .i o jeszcze jednym chciałem powiedzieć. Otóż w drugiej połowie XIX wieku , we Włoszech osiedliło się kilku ogrodników pochodzenia niemieckiego, którzy znacząco przyczynili sie do rozwoju miejscowego ogrodnictwa. Poza Paulem Brauerem należałoby tu powiedzieć jeszcze o Ludwigu Winterze, który pracując w słynnym ogrodzxie Thomasa Haburego – La Mortola nabrał na tyle doświadczenia   że założył własną szkółkę w Ventimiglia gdzie sprowadzał wiele odmian róż do Włoch. Gdy wybuchła I Wojna Światowa powrócili do Niemiec.

Nuria de Recolona

Remontantka. Co by nie powiedzieć o P. Lambercie, to jednak należał do mainstreamu hodowlanego wydawał nadto  wspaniałe pismo poświęcone różom. Nic więc dziwnego, że literatura  zajmująca się różami powiela  nie do końca prawdziwe tezy tupu: Karl Frau Druschki Lamberta, to ostatnia wielka remontantka, ale to jego narracja. Tymczasem wg. mnie wielka to ona jest tylko jeżeli chodzi o wzrost. A jej znaczenie ogranicza się w zasadzie do hybrydyzerów , którym przynosi czysty kolor biały i luźną budowę kwiatu ułatwiającą zapylanie. rosomanes nie mają z niej żadnego pożytku. Tymczasem już to opisywana tu odmiana zaprzecza tezie by to Frau zamykała poczet remontantek.  Jak widzimy działający na uboczu maintreamu i w ciszy twórczej Pedro Dot co jakiś czas  pokazywał swe niepowtarzalne dzieła ozdobione barokowymi, wytwornie brzmiącymi nazwami. Powtórzmy więc  Nuria de Recolona jest materialnym jak najbardziej przykładem ,że historia remontantek nie zamknęła się wraz z Frau.

Synonim – Ja, podałem nazwę za tabliczka znamionową w Sangerhausen, ale HMF pisze : Nuria de Recolons.

Hodowca Pedro Dot , rok 1933.

Kwiat -  czysto biały o rozetowym kształcie, średnica do 10 cm, złożony z około 50 płatków. Jak widzimy w stosunku do odmiany wyjściowej za jaką możemy uznać  Karl Frau Druschki, kwiaty są bardziej urodziwe i dobrze wypełnione. No ale literatura jest pełna wzmianek o  o Frau, natomiast przepiękną Nurię o równie przepięknym imieniu z wolna zaczyna niezasłużenie pokrywać kurz zapomnienia.

Zapach – bez zapachu.

Krzew – również uległ korzystnej transformacji i choć nominalnie to remontantka, to krzew jest zwartej budowy i niski jak na remontantkę bo wysokości około 110 – 20 cm.

Pochodzenie: /Antoine Rivoire x Madame Ravary / x Frau Karl Druschki . Fotografia: Marian Sołtys Europa Rosarium Sangerhausen 2009.

Eugene Appert

Chromolitografia pochodzi z książki Le Livre d’Or des Roses Paula Heriot .

Remontantka .

Hodowca – Victor Trouillard, rok 1859 .

Kwiaty szkarłatne, rozetowe, złożone z 30 – 40 płatków.

Zapach -

Krzew -

Liście -

Pochodzenie – siewka Geants de Batailles.

Wprawdzie wg HMF odmiana ta znajduje się w obrocie handlowym, jednakże nie spotkałem się z wiarygodnymi współczesnymi opisami odmianowymi.

Eugene Appert, był  XIX wiecznym francuskim fotografikiem.

Auguste Rigottard

Chromolitografia pochodzi z książki Le Livre d’Or des Roses Paula Heriot .

Remontantka .

Hodowca – Joseph Schwartz, rok 1871

Kwiaty – wiśniowo czerwone .

Odmiana utracona.

Deuil du Prince Albert

Chromolitografia pochodzi z książki Le Livre d’Or des Roses Paula Heriot .

Remontantka .

Hodowca – J. Lapente, rok 1862.

Kwiaty – ciemno czerwo,wiśniowo czerwone.

Odmiana utracona.

Prince Albert, to małżonek królowej Wiktorii.

Docteur Andry

Chromolitografia pochodzi z książki Le Livre d’Or des Roses Paula Heriot .

Remontantka.

Synonim , zwana jest też Dr Andry .

Hodowca – Eugene Verdier, rok 1864 .

Kwiaty – amarantowo różowe,  kształtem zbliżone do klasycznego, duże, o średnicy do 12 cm, złożone z około 40 płatków.

Zapach – mocny .

Krzew luźnej budowy o pędach dorastających do 150 cm .

Liście ciemno zielone, szorstkie.

Pochodzenie – Charles Lefebre x Victor Verdier .