Remontantki

Klasa remontantek jest połączeniem prawie wszystkich nurtów, głównych grup róż ogrodowych, które ją poprzedzały i tworzy łącznik pomiędzy różami z jak gdyby dwóch epok.
Entuzjazm, z jakim ta nowa klasa została przyjęta przez miłośników róż, i jej nie gasnąca popularność przez okres około 50 lat stanowią niesamowity rekord. Już pierwsza z tych rzekomo powtarzających kwitnienie róż krzewiastych spowodowała, że ​​hodowcy róż odrzucili dawne upodobania i jak lawina, ta klasa porwała wszystko na drodze do całkowitej dominacji w świecie róż. Odtąd instynktownie odwołujemy się do odmian, które były uprawiane wcześniej  jako starych róż i do tych, które następują po nich jako do róż  nowoczesnych.
Remontantki mają bardzo skomplikowane pochodzenie, a wiele dowodów na ich pochodzenie uzyskano drogą pośrednią, poprzez analizę cech zewnętrznych członków tej grupy. Cechy te mówią nam, że reprezentanci praktycznie wszystkich grup róż, które  wówczas były uprawiane  włączyły się w rozwój tej dużej i zróżnicowanej klasy. Dokładne pochodzenie wielu wczesnych odmian jest czysto hipotetyczne, ponieważ systematyczna hodowla roślin nie była wówczas praktykowana, a dostępne zapisy są dość fragmentaryczne. Polegano na naturalnym zapylaniu i późniejszych selekcjach siewek hodowanych w ogromnych ilościach, aby w końcu uzyskać większość z tych ponad 3000 odmian, które kiedyś stanowiły klasę. Odmiany te różnią się niektórymi cechami, ale osiągnęły pewną stabilność typu jako całości, uzasadniając umieszczenie ich w jednej kompleksowej  grupie.

Kilka odmian zaliczanych tradycyjnie do remontantek, takich jak Phoebus 1837, Mmme Labley 1843 i D’Asas1850, ma niewielkie podobieństwo do grupy, jaką znamy dzisiaj, a wiele późniejszych odmian jest de facto genetycznie  mieszańcem herbatnim. W niektórych przypadkach klasyfikacja była prowadzona nie przez pochodzenie, ale często z uwagi na wydajność lub celowość handlową.
Chociaż odnotowano pewne ogólne podobieństwa w zakresie wzrostu, wyglądu liści, formy i wielkości kwitnienia, istnieje znaczna zmienność stopnia odporności na niskie temperatury, wyglądu owocni, zapachu, długości łodygi kwiatowej i cech powtarzania kwitnienia. Różnice są tak widoczne, że klasa jest często  dzielona na kilka dość dobrze zdefiniowanych grup lub typów ogrodowych, z których każda łatwo rozpoznaje związek popularnej odmiany.
Najwybitniejsze i najbardziej wyraziste z nich to: General Jacqueminot, Victor  Verdier, La Reine, Baronne Prevost, Jules Margottin i Charles Lefebvre.
Kilka odmian jest kompozycjami innych. To, że r.sinensis i r.damascena były najbardziej wpływowymi rodzicami grupy, można wywnioskować z bardziej znaczących cech remontantek. Wiele odmian wykazuje dowody na związki z r.alba, r, centifolia lub gallica, a i ślady r.moschata można zauważyć u kilku z nich. Róże galijskie,to główne źródło bogatych szkarłatnych, fioletowych i liliowych tonów, bez wątpienia przekazało te zabarwienie bezpośrednio lub przez mieszańce chińskie lub burbońskie, ponieważ odcienie te występują w wielu odmianach. Wpływ centifolii można zauważyć po zielono zabarwionych pędach, dużych kulistych kwiatach i zapachu kilku członków grupy.
Wszystkie te gatunki brały udział w rozwoju  remontantek. Damasceńskie powtarzające kwitnienie, czyli Portlandzkie, mieszańce chińskich i Burbony są niewątpliwie głównymi rodzicami klasy, ale wpływ Noisettes też jest dość widoczny w niektórych odmianach. Róże innych rodzajów róż również  pojawiają się okazjonalnie,  ale krzyżowanie w obrębie  grupy  stanowiło większość licznych odmian, które były dostępne.

Można przypuszczać, że kiedy te cztery grupy hybrydowe, w których geny  decydujące o powtarzaniu kwitnienia są obecne, choć nie dominują we wszystkich, zostały połączone, to potomstwo byłoby bardziej swobodnie  powtarzające kwitnienie. Nazwa Hybrid Perpetual, stosowana przez Anglików jest zbyt optymistyczna i myląca, ponieważ sugeruje, że rośliny te kwitną w sposób ciągły.  Francuska nazwa remontantka jest bardziej odpowiednia, ponieważ oznacza, że roślina może wytworzyć drugi zbiór kwiatów. Żaden inny tytuł nie  opisuje dokładnie wydajności remontantek, ponieważ żadna z nich nie jest stale kwitnąca  i tylko część powtarza kwitnienie. Ich średnio roczna wydajność kwitnienia jest jednak nieco większa niż w przypadku mieszańców herbatnich, ale około 95% kwitnienia występuje w czerwcu i lipcu, podczas gdy mieszańce herbatnie kwitną przez kilka miesięcy.

Jak i w wypadku innych grup róż również wśród remontantek  spotyka się wiele odmian  małej zasługi   i być może niektóre z nich miały przesadzone opisy, które były odpowiednie do warunków i zwyczajów XIX wieku. Jednak nawet dziś, te odmiany, które przetrwały, są imponującymi różami i są podziwiane za ich wigor i płodną, ​​choć sezonową produkcję dobrze uformowanych, atrakcyjnych kwiatów.

Współczesne mieszańce herbatnie są jedynie odbiciem tych wielkich starych łask, które je poprzedzały i które zostały wyróżnione, aby w końcu ulec ich większej gamie kolorów i przedłużonemu kwitnieniu. Szczytowa popularność remontantek została  osiągnięta prawdopodobnie około 1884 roku, kiedy w katalogu Williama Paula z Chesnut wymieniono ponad 800 odmian i tylko dziewięć mieszańców herbatnich. Stopniowe zastępowanie remontantek przez mieszańce herbatnie, można najlepiej zilustrować poprzez odwołanie się do   reprezentatywnych amerykańskich katalogów róż z tamtych czasów.
William Prince z Flushing NY najwyraźniej zaimportował pierwsze odmiany i podał w sumie 74 odmiany remontantek w swoim katalogu z 1846 roku. Katalog Ellwangera z 1889 roku oferował również 74 remontantek i 9 mieszańców herbatnich.
Pięćdziesiąt lat później amerykańscy szkółkarze oferowali kilkaset różnych mieszańców herbatnich, ale łączna lista remontantek nie przekroczyła 40 odmian.

Podstawa baza genetyczna klasy remontantek prawdopodobnie wywodzi się z nasion od kwiatów zapylonych przez trzech  mieszańców róż chińskich. Gloire des Rosomanes, Malton i Athalin, oraz  Rose du Roi będącą najprawdopodobniej różą damasceńską powtarzającą kwitnienie.
Przyjmuje się, że pierwsze trzy są hybrydami odmiany R.chinensis i Burbońskiej, a ta ostatnia prawdopodobnie wynika z naturalnego skrzyżowania mieszańca Damasceńskiej i odmiany r. gallica. Wszystkie cztery były wówczas żyzne i niezwykle popularne, a cechy pierwszych odmian remontantek wskazują, że właśnie te cztery odmiany mogły być ich rodzicami.
Entuzjazm, z jakim spotkały się te wczesne odmiany  remontantek, okazał się wielką zachętą do hodowli róż.W rzeczywistości pierwszy wielki rozwój hybrydyzacji nastąpił właśnie w szeregach remontantek i trwa do chwili obecnej.

To Laffayowi z Bellevue przypisuje się stworzenie tej nowej  klasy, ponieważ to on wprowadził pierwsze charakterystyczne odmiany, Princesse Helene i Principe Albert w 1837 roku. Niestety obie już nieistniejące, ale dostępne opisy sugerują, że ta pierwsza  była ciemnofioletowa, a ta druga karminowa i kolory ich zmieniały się w aksamitno szkarłatne. Rośliny te są opisywane jako dość energiczne i wytwarzające duże kuliste, pachnące kwiaty przez długi czas.

W ciągu następnych lat Laffay i inni hodowcy wyhodowali kilka nowych odmian, tak że  do 1840 roku w katalogach róż wymieniono ponad 20 odmian remontantek. Wiele z nich wymieniono jednak pod innymi klasyfikacjami, ponieważ oficjalne uznanie grupy miało miejsce dopiero w 1842 r., kiedy to Baronne Prevost został rozpowszechniony i szeroko nagłośniony przez firmę Cochet. Ta dość wytrzymała, jasnoróżowa HP jest najstarszą odmianą w tej klasie, która zresztą wciąż jest w sprzedaży.
Wprowadzenie bardzo udanej La Reine przez Laffaya w 1942 r. przyczyniło się do dalszego wzmocnienia znaczenia i popularności grupy i przez następne pięćdziesiąt lat jej rozwój staje się niezwykle gwałtowny. Dość powiedzieć, że 1902 roku Jules Gravereaux zgromadził około 1700 odmian remontantek w swoim Roseraie de l ‚Hay pod Paryżem.
Liczne, ale dość często podobne odmiany, które kiedyś stanowiły klasę, były wynikiem wysiłków praktycznie każdego hodowcy róż, który był wówczas aktywny. Tylko Eugenowi Verdierowi przypisuje się wyhodowanie prawie 350 odmian między 1872 a 1879 rokiem, a Lacharme, Laffay, Vibert i inni byli niemal tak samo wydajni. większość odmian była pochodzenia francuskiego, ale Bennet, Dickson i Paul z Wielkiej Brytanii też przyczynili się do powstania kilku.

Zakres kolorów klasy HP obejmuje kolory od białego do ciemnobrązowego i obejmuje wiele wyraźnych różowych i jasnych szkarłatnych odmian. Brakuje odcieni żółtego, ponieważ żaden z głównych rodziców nie był tego koloru. Podejmowano liczne nieudane próby uzyskania żółtych form przez krzyżowanie jasnych odmian z jasnożółtymi herbacianymi różami. Jednakże nowo powstałe hybrydy konsekwentnie nie wytwarzały kwiatów pożądanego koloru. Mme Albert Barbier / 1920 / jest często klasyfikowana jako żółta remontantka, ale nie jest to prawdziwy żółty kolor i różni się pod wieloma względami od przyjętych typów. Pochodzenie podane przez wprowadzającego  Frau Karl Druschki skrzyżowane z nieznaną odmianą i możemy założyć, że łosoś i pomarańczowo-żółte odcienie pochodzą z mieszańca o podobnym kolorze. Ponieważ Frau jest w połowie  mieszańcem herbatnim, potomstwo tej róży i mieszańca herbatniego, nie powinno być umieszczane w klasie remontantek. Kilka innych odmian, takich jak Bischof dr Korum, Candeur Lyonaise, Isobel Llorach, Louise Crette, Rembrandt , St. Ingebert, mają ślad żółtego, ale charakterystyczny wykazujący wyraźny związek z herbatnią lub mieszańcami herbatnimi.

Opisy pierwszych prawie białych odmian Eliza Balcombe / Laffay 1842 / i Mme Verdier / Verdier 1840 / prowadzą do wniosku, że r.alba weszła w rozwój grupy remontantek we wczesnym terminie. Obie odmiany opisano jako posiadające osobliwe szaro-zielone liście, bardzo długie działki i kwiaty o jasnej barwie. Są to wyraźne charakterystyczne cechy r.alba.
Ciemnoczerwone szkarłatne i bordowe odcienie, tak typowe dla tej klasy, pochodzą bezpośrednio z r.gallica lub od potomka tego gatunku. szczególnie Gloire des Rosomanes miał tendencję do przekazywania swojej aksamitnej czerwieni swojemu potomstwu, a poprzez Geant des Batail i General Jacqueminot to zabarwienie było przekazywane przez wiele pokoleń do naszych najnowszych odmian.
Panuje powszechna zgoda, że ​​Gloire des Rosomanes był rodzicem nasiennym obu tych róż, ale istnieje znaczna różnica zdań co do rodziców pyłku. Opinie wyrażane przez różnych pisarzy są czysto teoretyczne, ponieważ obie odmiany mają pochodzić z otwartych zapyleń kwiatów Gloire des Rosomanes. Ogólny wygląd i kolor kwiatów Geanta sugeruje, że odmiana r.gallica mogła być jednym z jej rodziców. Kilka autorytetów twierdzi, że Generał Jacqueminot powstał z krzyżowania Gloire des Rosomanes i Maltona, ale opinia ta jest mało konkretna. Wydaje się znacznie większe prawdopodobieństwo, że głęboko ognisty szkarłatny Geant był rodzicem pyłku, ponieważ pisarze epoki twierdzą, że kolor tej odmiany był pierwszym wyraźnym przełamaniem monotonii kolorystycznej klasy. Opisy wczesnych odmian sugerują, że brakowało im jaskrawych kolorów Geant i Jacqueminot. Ponieważ Gloire de Rosomanes i Malton bez wątpienia często krzyżowali się przed Jacqueminot, jest całkiem możliwe, że róża inna niż Malton była rodzicem pyłku.

Oryginalne źródło różnych odcieni różu, tak powszechnych w klasie remontantek, jest wątpliwe, ponieważ kilka róż, które przyczyniły się do jego rozwoju, ma ten kolor. Damascena była głównym czynnikiem, który można wywnioskować z faktu, że kwiaty kilku wcześniejszych różowych odmian, takich jak Princesse Sutherland i Louise Peyronny, mają wyraźny zapach damasceński. Zapach La Reine przypomina zapach centifolii.
Białe paski lub obramowania, które pojawiają się na płatkach Baron Girod l’Ain, General Baron Berge, Pride of Reigate i Roger Lambelin pokazują wpływ r chinensis semperflorens prawdopodobnie przez Fabviera Laffaya.
Trudno jest wybrać najważniejsze odmiany tak dużej grupy, ale z tego czy innego powodu  tych 15  niżej wymienionych odmian uznaje się za reprezentatywne dla omawianej klasy.

Alfred Colomb

General Lafebvre

Frau Karl Drushki

General Jacqueminot

Horace Vernet

Jules Margottin

La Reine

Marshall P,Wilder

Climbing American Beauty

Mme Ferdinand Jamin

MrsJohn Laing

Mrs R.G.Sharman-Crawford

Paul Neyron

Prince Camile de Rohan

Ulrich Brunner

Victor Verdier

Jest to rozdział 10, książki  History of Rose Roya Sheperda z roku 1954.

 

Napisz komentarz