Był jednym z największych na świecie hodowców i producentów miniaturowych róż. W roku 1971 założył specjalistyczna firmę Nor’Est Miniature Roses, która zajmowała się nie tylko produkcją róż, ale i ich hodowlą. Przy czym wprowadzając nowe odmiany pomagał również swoim kolegom. To kolekcjoner nagród i wyróżnień takich jak Award of Excellence ( AOE) jak i  AARS. Pierwszą róż z którą  wygrał nagrodę AOE była Child’Play. Potem to już seryjnie Party GiRl, Cornsilk, Valerie Jeanne, Julie Ann, Little, Jackie, Centerpiece,  Winsome, Rainbow End, Heavenly Days, Golden Hallo czy Good Morning America. Na pierwszym miejscu postawiłbym tu Party Girl z którą wygrał pierwszą Award of Exellence w roku 1981.

A wszystko to zaczęło się w 1966 roku kiedy postanowił  przyozdobić ogrodzenie swojego domu nad oceanem w Massachusetts poprzez powieszenie na nim róż w pojemnikach. Ponieważ był to listopad, to żadne centrum ogrodnicze nie proponowało nic interesującego. Skończyło się to na tym, że posadził New Dawn, ale róże zainspirowały go do tego stopnia, że niebawem na posesji rosło 400 krzewów róż zajmując każde wolne miejsce. Gdy przed  świętami Bożego Narodzenia, syn Mike zamówił dla niego miniaturowe róże od Ralpha Moore postanowił rozmnożyć je korzystając  z piwnicy. A skończyło się to tak jak wspomniałem na początku, założeniem „małego biznesu” by – jak to określił – mieć co robić na emeryturze.  Zaczął jako dystrybutor róż R.Moore, po czym spróbował sam zająć się hybrydyzacją miniaturek.   w 1975 roku przedstawił swoje pierwsze dwie miniaturowe róże „Pearl Dawn” i „Little Liza „. W sumie,zarejestrował ponad dziewięćdziesiąt odmian miniaturowych róż, w tym: „Acey Ducey”, „Apricot Mist”, „Baby Katie”, „Centerpiece”, „Chasin” Rainbows „,” Child’s Play „,” Dee Bennett „,” Golden Halo „,” Good Morning America „,” Julie Ann „,” Little Jackie „,” Minnie Pearl „, „New Beginning”, „Party Girl”, „Rainbow’s End”, „Teddy Bear”,”Whoopi” i „Winsome”.

„Party Girl” była pierwszą z wielu nagród ARS Award of Excellence zwycięzcy (1981) i z odmianą tą wiąże się około 65 potomków wyhodowanych również przez innych hodowców jak np.  Jean Kenneally „(Futura x Party Girl) zhybrydyzowana przez Dee Bennett, oraz ”Mountie” (Party Girl x Dwarfking) zhybrydyzowana przez Keitha Lavera.

W roku 1993 wycofał się z bieżącej działalności założonej przez siebie firmy, ale nadal zajmował się hybrydyzacją. Jego ostatnie osiągnięcia hodowlane to  wprowadzenie zapachu do róż miniaturowych. Tym samym jego pachnące Scentsational i Seattle Scentsational – stały się trwałym wkładem w dziedzictwo  świata róż.

Co roku wykonywał 60 do 70 krzyżówek z czego 5-6 z nich to krzyżówki wykonywane na wielką skalę, po 20000 siewek. Tak więc co roku miał do obejrzenia i wyselekcjonowania około 80000 siewek. „Zdałem sobie sprawę z tego, że to gra liczbowa- mówi-  i jedynym sposobem by uzyskać coś interesującego, jest odpowiednio duża liczbowa ekspozycja założeń teoretycznych”. W swojej działalności nie zamykał się tylko na swoich pomysłach ale przychylnym okiem patrzył osiągnięcia hodowców amatorów, których to siewki były oceniane łącznie z własnymi.Ulubionymi odmianami, które używał do hybrydyzacji to  June Lavender, Lavender Jade i Velvet Touch.

Selekcjonując nowe siewki zwracał uwagę przede wszystkim na wigor roślin, następnie wykluczając wszystkie siewki o pojedynczych kwiatach. To odmiany dla koneserów , popyt na nie jest bardzo mały – twierdził.

Nor’East sprzedawał w szczycie swej potęgi po pół miliona sadzonek róż miniaturowych rocznie. W produkcji było zawsze około 100 odmian. Co roku wchodziło 5 nowych odmian i tyleż samo było usuwanych z katalogu.

Harmon Saville  zmarł w roku 1997 a w siedem lat później rodzina, tj     żona Chip i  synowie, John, Michael i Robert  sprzedała firmę Nor’Est.

Wpis ten powstał w oparciu o wspomnienie pośmiertne zamieszczone w Canadian Rose Annual, rok 1998 oraz artykuł zamieszczony na stronie internetowej Kathy Belendez.