fotografia pochodzi ze strony Woods Hole Historical Museum.

Michael Walsh urodził się w Bangor w północnej Walii w 1848 roku. Zmarł 10 kwietnia 1922 roku, w wieku 74 lat. Do Stanów Zjednoczonych wyemigrował w wieku 20 lat, osiedlając się w okolicach Bostonu. Gdy tu przybył miał już za sobą wieloletni staż w ogrodnictwie, gdyż pracował od 12 roku życia. Nic więc dziwnego, że  już w 1875 roku został szefem ogrodników w majątku na nabrzeżu Cape Cod u Josepha Story Fay, bogatego mieszkańca Woods Hole. Zaprojektował tam i stworzył ogród ozdobny będący ozdobą  posiadłości Fay. Tam też podjął i kontynuował  prace M. Horvatha nad mrozoodpornymi pnączami i wyhodował między 1899 a 1920 rokiem około  40 nowych Ramblerów . Jego róże zdobyły uznanie i liczne nagrody w kraju i zagranicą. Był bardzo utalentowanym hodowcą. Posiadł był rzadką umiejętność nakłaniania swoich hybryd, by kwitły poza tradycyjnym, właściwym dla nich  sezonem, co bardzo przydało mu się później, jako uczestnikowi wystaw kwiatowych. To  wszystko  nie byłoby możliwe gdyby nie dobry duch jaki nad nim czuwał . Mam tu na myśli córkę właściciela Sarah Bryant Fay. Zatrudniła ona nawet drugiego ogrodnika, by tylko Walsh mógł cały czas poświęcić różom. Połączyła ich pasja do róż. Razem wystawiają swoje róże na pokazach i w roku 1905 Walsh zdobywa swój – chyba- pierwszy złoty medal od Royal National Rose Society Wielkiej Brytanii za różę, „Lady Gay„. W 1914 roku zdobył złoty medal Gertrudy Hubbell od American Rose Society za odmianę Excelsa. Ta bezinteresowna przyjaźń przywodzi mi na myśl historię innej przyjaźni zawiązanej na bazie miłości do róż. Mam tu na myśli hrabinę Marię Chotek i Rudolfa Geshwinda. W obu też przypadkach , sponsorki mistrzów nie doczekały się od nich róży swego imienia.

Każdego roku, począwszy od 1907 do 1917 roku Walsh publikował katalog swoich róż. Róże jego dostarczane były odbiorcom na terenie całych Stanów Zjednoczonych, do Anglii, Francji i Niemiec, a także w innych miejsc na całym świecie.
Michael Walsh zmarł w 1922 roku i rządy w ogrodach przejął jego syn. Sarah Fay zmarła w 1938 roku, a po jej śmierci, ogrody powoli  zagospodarowała przyroda. Dom, w którym Walsh i jego rodzina mieszkała, wciąż  jest  w  Woods Hole Road, obok Muzeum Historycznego.  Znajdziemy tam również kamień pamiątkowy otulony ramblerami jego hodowli, postawiony w roku 1943,  na którym przeczytamy wykuty napis:

Near this place lived Michael H. Walsh who made
The Rambler Rose world famous
maintained by the Falmouth  Garden Club

Jego najbardziej znanym dziełem hodowlanym jest wyhodowana w  1908  roku”Excelsa”, czasami nazywana jako Red Dorothy Perkins. Ta odmiana szybko zastąpiła bardziej podatną na choroby grzybowe ‚Crimson Rambler. „Excelsa”  zakłada masy  jasno purpurowych kwiatów pod koniec czerwca i na początku lipca, kwitnąc mocno przez co najmniej cztery tygodnie. Jak większość ramblerów Walsha, to energiczna i ogólnie  rzecz biorąc zdrowa roślina .  Jednakże krzew musi być mocno przerzedzany, gdyż w przeciwnym wypadku łatwo o mączniaka. Ponieważ jest to roślina o dużym wigorze, niektórzy ułatwiają sobie zadanie i po kwitnieniu, po prostu wycinają całą roślinę do ziemi. W American Rose Annual z roku 1943, znajdziemy artykuł Marion Hatton o ramblerach Walsha a tam radykalnie brzmiącą radę. Zastąpmy Excelsę innymi ramblerami tego hodowcy, Na przykład odmianą Arkadia czy Toroubadour – obie ciemniejsze od Excelsy i nie tak podatne jak ona na choroby grzybowe.

Z kilkoma wyjątkami, jego ramblery nie powtarzają kwitnienia. Jest to dziś poważna przeszkoda w ich ekspansji na świat.   Jednakże czas kwitnienia  jest długi i zależy oczywiście od odmiany.  Największy zbiór publiczny ramblerów Walsha w Stanach Zjednoczonych  znajduje się w Elizabeth Park w Hartford, Connecticut. Dan Russo, zwany również jako”Rambler Man” posiada największą kolekcję prywatną, składającą się z  25 różnych ramblerów Walsha w swoim ogrodzie na Rhode Island.
Opisuje on odmianę Debiutante z roku 1901, jako różę, ​​”która wprawdzie nie powtarza dość dobrze , ale jest  wspaniałe pachnąca, o miękko liliowo-różowych kwiatach. Podczas gdy Dorothy Perkins jest prawdopodobnie najbardziej znanym ramblerem,   to Lady Gay Walsh’a „jest bardzo podobna do niej w wyglądzie i  bywa często z nią mylona, Russo uważa, że ​​jest dużo, dużo lepsza niż ‚Dorothy Perkins‚. Kwiaty jej są większe i mają  głębszy różowy odcień niż ‚Dorothy Perkins‚, kwitną o tydzień później, mają lekki zapach, grubsze, ciemniejsze, różnych kształtach liście nigdy nie mają śladów chorób grzybowych. Inne łatwiej dostępne piękno to” Evangeline „i” Hiawatha „. W jednym ze swoich artykułów o amerykańskich ramblerach z lat 30., R. Marion Hatton pisze, że „Evangeline” jest ekstra energiczna i że jej  zapach krąży  i wypełnia powietrze w różance i okolicach.” „Hiawatha” ma głęboko czerwone kwiaty  z białym okiem. Jest to także późno kwitnąca , a kwitnienie w Rhode Island (strefa 6 usda), trwa często do  początku sierpnia.

Nowoczesne ogrody różane są często niemal dwuwymiarowe. Wcześniej w amerykańskich ogrodach publicznych, takich jak Elizabeth Park i Roger Williams Park, jednak  było dużo ramblerów  aby zapewnić wspaniały i satysfakcjonujący trzeci wymiar do tych, ogrodów. Jeśli chcesz dodać łuki ramblerów Walsha do ogrodu, oto kilka rad, udzielonych dzięki Danowi Russo, który wspomina o tych  odmianach Walsha, które są jeszcze możemy spotkać na rynku.

Najzdrowsze odmiany – ‚Debutante „,” Lady Gay „,” Hiawatha „,” Minnehaha ”

Największe kiście kwiatowe – „Excelsa”, „Hiawatha”, „Ameryka”

Najbardziej pachnąca – „Evangeline”, Debutante

Najwcześniej kwitnie „Ameryka”, w środku sezonu większość jego odmian a kwitnienie kończy Evangeline i Hiawatha . Widzimy więc, że staranny dobór odmian, może nam zapewnić ciągłość kwitnienia od połowy czerwca do września, wypełniając tym samym lukę między pierwszym a ponownym kwitnieniem odmian powtarzających kwitnienie. Rosomanes często sadzą biała odmianę Mrs. M. H. Walsh, a potem na nią narzekają,   w rzeczywistości,  istnieje kilka innych białych które są od niej lepsze. Mam tu na myśli Lady Blanche lub Snowdrift  a także Milky Way .

x

W internecie, spotkamy stronę prowadzona przez Woods Hole Historical Museum,  – http://woodsholemuseum.org/wordpress/walsh-roses-page/ – na której sporo miejsca poświęcono M. Walshowi i jego dorobkowi. Ze strony tej pochodzi również fotografia M. Walsh’a. Możemy tam również przeczytać, że owego ogrodu różanego Walsh’a już nie ma, ale na terenie całej tej miejscowości spotkać możemy oparte o ściany czy płoty jego róże, które rosną sobie i kwitną do dziś nie wymagając specjalnej troski.

America ( 1915)
Arcadia Walsh, pre 1906)
Babette  1904
Bonnie Belle  1911)
Carissima
Celeste 1911)
Cinderella  1909)
Coquina
Débutante 1901)
Delight  1906)
Evangeline   1906)
Excelsa
Flush o’Dawn
Gaiety
Galaxy   1906)
Hiawatha
J.S.Fay
Jessica   1909)
Juanita   1907)
Jubilee   1897)
Kalmia
La Fiamma
Lady Blanche
Lady Gay   1905)
Lillian Nordica
Lucile 1911)
Luisante   pre 1922)
Maid Marion  1909)
Milky Way  , 1900)
Minnehaha – 1904
Mrs. M.H. Walsh
Nokomis
Paesy
Paradise , 1907)
Princess  , 1902)
Regina , 1915)
Snowball  1901)
Snowdrift  1913)
Summer Joy
Sweetheart   1901)
Troubadour  , Walsh, 1910)
Urania  , 1905)
Wedding Bells  , 1905)
Winona

 

Artykuł powstał w oparciu dane zawarte na wzmiankowanej stronie Woods Hole Historical Museum, szkicu zatytułowanym Woods Hole Reflection z roku 1983, oraz artykułu Eda Cunnighama  zatytułowanym The Dutch, zamieszczonym na stronie Rhode Island Rose Society.

Część II.

Bardzo interesującą opinię o twórczości M. Walsha w swojej książce Climbing Roses of the World, zawarł Charles Quest Ritson na stronach 136 i 137. Posłuchajmy:

„Jego hodowla róż nigdy nie była przedsięwzięciem komercyjnym. W 1916 roku, w American Rose Annual,  Walsh napisał:  „Róże były moją pierwszą miłością, uwielbiam je pielęgnować i jestem  szczęśliwy  uprawiając je i mając możność eksperymentowania z nimi.”
Wszystkie ramblery Walsha   zostały wprowadzone w okresie dwudziestu lat w późnym okresie w jego
życia, począwszy od Sweetheart 1899, a kończąc na Nokomis 1918. Obliczyłem, że wyhodował w sumie czterdzieści ramblerów, z których osiemnaście dziś trzeba uznać za wymarłe, jak na przykład Celeste, Gaiety, Luisante lub Princess,  choć niektóre może jeszcze uda się odnaleźć ponownie. Dwie ostatnie reintrodukcje to  „America‚ 1915  i  Summer Joy 1911,  kiedyś obie były dostępne na rynku przez wiele lat. Kilka innych odmian przetrwało tylko w Sangerhausen w Niemczech.

G. A. Stevens, z American Rose Society w roku 1933, krytycznie ocenił ‚pracę życia’ Walsha , którą do tej pory określano jako „niezliczone ilości odpornych pnączy, które produkują małe kwiaty w gigantycznych kiściach”.  Jednak samo stowarzyszenie, ponad dwadzieścia lat wcześniej, wysoko oceniło osiągnięcia Walsh’a przez przyznanie mu złotego medalu  za odmianę  Mrs MH Walsh (obecnie wymarła), a w1914 roku, Hubbard Gold Medal dla róży „Excelsa”. Róże Walsha były późno kwitnące, energiczne, dość zdrowe, urzekające obfitością kwiatów, z  błyszczącymi  liśćmi. Czasem też dają trochę kwiatów jesienią.   Były bardzo popularne, zwłaszcza w Nowej Anglii.

Dla mnie , również pochodzenie tych hybryd nie zawsze było jasne.  Informacje, które znajdujemy w literaturze są raczej naciągane. Nie wierzę, że Minnehaha jest wynikiem krzyżówki z Paul Neyron lub , że Lady Gay pochodzi z .r.wichuraiana  x Bardou Job . Wiele wskazuje na to , że po prostu jest krzyżówką r.wichury i Turner Crimson Rambler.  Według mojego przekonania i analizy materiału genetycznego, wiele z nich są to po prostu siewki Turner Crimson Rambler  z otwartego zapylenia/ samozapylenia/.”