Jest to tłumaczenie XI rozdziału Książki Roya Sheperda ” History of the rose”. Została ona napisana w roku 1954 i czytając ją czujemy, że ma 70 lat. Niemniej jednak spojrzenie autora  dysponującego wiedzą sprzed wieku budzi nasz szacunek i uczy dystansu wobec problemów jakimi dziś się ekscytujemy. Zachęcam do lektury.

Nadto w planie  mam napisanie  swego rodzaju ciągu dalszego, bowiem w przeciągu tych wzmiankowanych 70 lat wiele się zdarzyło. Griffith Buck  wprowadził do mieszańców herbatnich  geny r.laxa. Wilhelm Kordes a powodzeniem ujarzmił r.rugosa i  dał nam r,kordesii. Hodowcy kanadyjscy z użyciem jej i rodzimych róż Ameryki północnej dali wspaniałe mieszańce kanadyjskie. W tym samym czasie D.Austin zbudował pomost pomiędzy old roses i mieszańcami herbatnimi. No i w ostatnim czasie William Radler  poprzez Knock Out wprowadza hodowlę róż w zupełnie inne rejony. Ale, póki co , oddaję głos Royowi Sheperdowi.

Początek był trudny,  wielu rosarian było pełnych sceptycyzmu i wątpliwości jeśli chodzi o ich wartość. Ale mieszańce herbatnie stały się koniec końców największą i najpopularniejszą klasą róż wszechczasów. W roku 1895, prawie trzydzieści lat po pojawieniu się pierwszego przedstawiciela klasy, wielebny HH D’Ombrain, ówczesny sekretarz National Rose Society w Anglii i redaktor  publikacji towarzystwa, napisał: „było gorąco dyskutowane wśród Rosarian niż by na to wskazywała wartość i prawdziwa pozycja klasy róż zwanej mieszańce herbatnie.”

Kilka lat wcześniej, HB Ellwanger, wiodący amerykański autorytet w dziedzinie róż w tamtym czasie, stwierdził: „Ta klasa róż, ze względu na jej nowość i obietnicę użyteczności, jest obecnie postrzegana z większym zainteresowaniem niż jakakolwiek inna i prawdopodobnie za kilka lat udowodni , że będzie najpopularniejszą klasą, z wyjątkiem remontantek i herbatnich.

We wczesnych latach istnienia klasy Hybrid Tea , nastąpił  zastój w tworzeniu nowych odmian Hybrid Perpetuals i herbatnich. Te, które zostały wprowadzone, były bardzo podobne do już istniejących odmian, a wiele z nich różniło się tylko nazwą. W rzeczywistości, aby podtrzymać zainteresowanie, wiele starych odmian bvyło ponownie wprowadzanych na rynek pod nową nazwą. Ponieważ stagnacja w świecie róż nigdy nie była tolerowana przez ich miłośników   i z pewnością nie jest korzystna dla tych, którzy sprzedają róże, hodowcy podjęli  gorączkowe wysiłki, aby zaproponować  nowe odmiany.
Pewne cele były prawdopodobnie wizualizowane przez tych hodowców, ale sztuczna hybrydyzacja nie była dobrze widziana, a przy uzyskiwaniu nowej róży rekombinację cech istniejących odmian pozostawiano przypadkowi. Zakładając, że szansa na sukces zostałaby znacznie zwiększona przez wysiew nasion w ogromnych ilościach, owoce zbierano losowo i bez odniesienia do roślin z których pochodziły. Jak można się było spodziewać, niektóre z tych nasion powstały w wyniku naturalnego zapylenia krzyżowego kwiatów tak herbatnich jak i Hybrid Perpetuals, ponieważ były to dwie najczęściej uprawiane klasy w tym czasie.
Bez wątpienia związek tych dwóch klas był czynnikiem, któremu należy przypisać obecną popularność róż. Miało to miejsce w czasie, gdy zainteresowanie uprawą róż zaczęło spadać z powodu braku nowych, charakterystycznych odmian. Nawiasem mówiąc, podobny stan może ponownie wystąpić, ponieważ nowe  mieszańce herbatnie wykazują niewielką poprawę w porównaniu z istniejącymi odmianami. Być może ta klasa, podobnie jak inne, które ją poprzedziły, może zostać ostatecznie zastąpiona nową klasę, w której dobre właściwości HT zostałyby połączone z większą odpornością i odpornością na choroby innych. Przykładem niech tu będą floribundy.

Jest oczywiste, że mieszańce herbatnie zostały tymczasowo osłabione przez nadmierny chów wsobny, ponieważ z kilkoma wyjątkami wcześniejsze  HT były bardziej energiczne, bardziej odporne i mniej podatne na choroby niż te późniejsze. Pozorną degenerację klasy można by przypisać nie tylko powszechnej praktyce chowu wsobnemu i chowu , ale także skłonności hybrydyzerów do koncentrowania się na pewnych pożądanych cechach z wykluczeniem innych.
Infuzja krwi R. foetida przez  Pernetiany, przy jednoczesnym zwiększeniu gamy barw, była również czynnikiem przyczyniającym się do obniżenia wigoru i osłabienia odporności na choroby.

W latach, które upłynęły między wprowadzeniem pierwszej  HT a dniem dzisiejszym, hybrydyzer stał się bardziej naukowy w swoich metodach pracy, a rozwój tych róż można uznać za jedno z największych osiągnięć ogrodniczych stulecia.
Wiele z nowszych wprowadzeń jest porównywalnych pod względem zdrowia i wigoru do wcześniejszych i w dużym stopniu zostały wyeliminowane braki odmian pośrednich. Zwiększona odporność na choroby i odporność na niskie temperatury, są nadal pożądane i najwyraźniej muszą być uzyskane z innego źródła, ponieważ ponowne krzyżowanie obecnych odmian nie może im dać cech nie posiadanych już przez członków grupy. Może jednak wysunąć na front postacie dotychczas recesywne. Państwo Walter D. Brownellowie z Little Compton, R.I., zdali sobie z tego sprawę i starali się poprawić klasę, krzyżując je z różami pnącymi o pochodzeniu od R. Wichuriana. W ciągu około trzydziestu lat stworzyli   kilka odmian, które wykazują zdecydowaną poprawę w zakresie wigoru, mrozoodporności i odporności na choroby. R. Wichuriana nie jest jednak dostatecznie odporna, aby wystarczająco zwiększyć mrozoodporność róż pochodzących głównie od delikatnych przodków.

Niewielu jest miłośników róż, którzy doceniają wysiłki hodowcy róż i trudności, jakie napotykają w produkcji wielu dostępnych obecnie odmian. Różnią się one wigorem, mrozoodpornością, odpornością na choroby i swobodą kwitnienia.  Mieszańce herbatnie są teraz dostępne w prawie każdym kolorze i kombinacji kolorów z wyjątkiem zielonego i niebieskiego, a ślady i tych dwóch nieco niepożądanych kolorów można zauważyć u niektórych odmian. Być może najdziwniejszą ze wszystkich kolorystyk jest Grey Peasrl (McGredy, 1944), która jest kwiatem lawendowo-szarym z  odcieniem oliwkowo-brązowym.

Niestety wiele mało wartościowych odmian zostało mocno nagłośnionych i szeroko rozpowszechnionych. Ponieważ prawdziwą wartość można określić tylko poprzez dokładne testy w różnych warunkach klimatycznych, w ciągu ostatnich kilku lat w różnych częściach świata powstały ogrody próbne. W tych ogrodach  bezstronni sędziowie obserwują zachowanie odmiany przez określony czas i oceniają jej wartość. Oceny te zwykle zapewniają komercyjny sukces lub niepowodzenie testowanej róży.
Jako klasa, HT można opisać jako pośrednie między ich dwojgiem rodziców, Hybrid Perpetuals i Herbatnimi, pod względem odporności i kwitnienia, chociaż te ostatnie najwyraźniej wywarły większy wpływ. Jest to związane z faktem, że Hybrid Perpetual, Victor Verdier, i jego potomstwo,  jak się zakłada, zawiera już krew herbacianą, a wkroczyły one na pierwszy plan w tworzenie wczesnych odmian. Hybrydy  powtarzając3e kwitnienie  innych typów również przyczyniły się do rozwoju tej klasy, a ich indywidualne cechy, wnoszone przez kilka pokoleń, były stopniowo wchłaniane przez krzyżowanie.
Zapisy dotyczące pochodzenia pierwszych odmian HT sugerują, że praktycznie wszystkie pochodziły z nasion pochodzących z otwartego, zapylenia   herbatnich. Najpopularniejszymi rodzicami nasiennymi były: Adam, Dr. Grill, Mme. Bravy  i Mme. de St.Joseph,  ponieważ  były płodnymi producentami nasion. Dopiero w 1873 roku, kiedy Lacharme stworzył Captain Christy, to Hybrid Perpetual  przejął funkcję  rodzica nasion. W tym przypadku był to Victor Verdier zapylony przez różę herbacianą Safrano. Popularność osiągnięta przez Captain Christy zachęciła innych hodowców do odwrócenia procedury, którą stosowali wcześniej, a Hybrid Perpetuals stali się ulubionymi rodzicami nasion. Twórcy pierwszych odmian mieszańców herbatnich rzadko znali dokładne pochodzenie lub ich siewki, a te dane, które zostały podane, to są czyste przypuszczenia. Szkoda, że ​​niektórzy z naszych nowoczesnych hybrydyzerów, którzy prowadzą dokładne zapisy i stworzyli wybitne odmiany, albo  nie chcą ujawniać pochodzenia swoich produkcji albo podają informacje, które wprowadzają w błąd. Takie informacje mogą mieć wątpliwą wartość w hodowli tak heterogenicznej grupy, jak HT, ale możemy odkryć, że niektóre odmiany mają silniejszą tendencję do przekazywania pewnych pożądanych cech niż inne.
Po 1895 roku, klasa ta stała się dość rozległa i od tego czasu aż do pojawienia się Pernetianas większość nowych odmian powstała w wyniku krzyżowania, chociaż czasami były krzyżowane z hybrydami perpetuals. Ponieważ TH mają bardzo zróżnicowane pochodzenie i łączą wiele cech przodków, stworzenie wielu odmian zostało osiągnięte poprzez wysiew obcopylnych nasion istniejących odmian. W grządce  złożonej z 1o, 100 lub 100 sadzonek żadne   nie będą dokładnie takie same, a w okresie, gdy gorliwie poszukiwano nowych gatunków, nietrudno znaleźć rośliny, które uzasadniają introdukcję.

Nagłe, spontaniczne pojawienie się sportów zdarza się dość często w tej klasie, a temu zjawisku można przypisać kilka charakterystycznych odmian. W wielu przypadkach odchylenie cech od rośliny macierzystej było niewielkie i pozostawało niezauważone, ale czasami było tak wyraźne, że wyprowadzono sport do obrotu handlowego.
Jesteśmy pewni, że pierwsza HT powstała w wyniku naturalnego zapylenia krzyżowego Herbatniej i Hybrid Perpetual, ale istnieją pewne wątpliwości, czy La France, Cheshunt Hybrid, czy też jakś nierozpoznana hybryda pojawiły się jako pierwsze. La France,  prawdopodobnie zasługuje na to wyróżnienie, gdyż jak stwierdził George Paul, twórca Cheshunt Hybrid, w  1897 r.:
„W 1893 roku National Rose Society sklasyfikowało La France i jej różne sporty jako mieszańce herbatnie. Na podstawie wyglądu liści i kwiatów zawsze uważałem, że jest to hybryda róży chińskiej; ale ponieważ oryginalne formy  Chinas i Teas są tylko różnobarwnymi odmianami R.chinensis, można ją słusznie odnotować jako pierwszego mieszańca herbatniego”. Ponieważ hybrydyzerzy nigdy nie przypisywali innym zasług, możemy założyć, że La France została wówczas uznana za pierwszą w tej klasie.

Jest to znacznie lepsza odmiana niż Cheshunt Hybrid i jest bardziej typowa dla tej klasy, jaką znamy teraz. Powstanie La France i jego wprowadzenie w 1867 roku  przypisano  do Domu Guillot w Lyonie we Francji, który był powstał w 1850 r. założony przez J.B. Guillota, a później zarządzany przez jego syna Pierre i jego wnuka Marka. Nawiasem mówiąc, firma ta wprowadziła również pierwszą karłowatą Polyanthę, Paquerette, w 1873 roku i to ona  jako pierwsza upowszechiła okulizację  róż na specjalnie wysiewanych podkładkach z r. canina. Nawiasem mówiąc  to technologiczne usprawnienie  przyczyniło się walnie do upowszechnienia mieszańców herbatnich, które jak wiemy,   rzadko rozwijają się one na własnych korzeniach.

Henry Bennett ze Stapleford w Anglii przedstawił najlepsze z wczesnych prawdziwych odmian HT. Faktycznie to on stworzył tę klasę. Faktem jest, że miał dziesięć różnych odmian już w 1879 r., daje pewną wiarygodność temu założeniu i być może, jak wielu późniejszych hodowców, wstrzymał się ze swoimi kreacjami,  bo nie był pewien,  czu są godne upowszechnienia.
Wprowadzenia Bennetta z 1879 r. były reklamowane jako „Hybrydy róży herbacianej” i, choć chwilowo popularne, wkrótce zostały zastąpione lepszymi odmianami. Ponieważ był prawdopodobnie pierwszym hodowcą róż, który podjął sumienną próbę zarejestrowania pochodzenia, krótkie podsumowanie tych róż może być interesujące.

BEAUTY lub STAPLEforRD (Pani Bravy, Tea, X (hrabina Oksfordu, HP) — nieatrakcyjne połączenie czerwieni i fioletu. Kwiaty raczej duże, dobrze uformowane, ale bez zapachu. Wzrost umiarkowany, ale bardzo podatny na pleśń.
DUCHEss lub CONNAUGHT (Adam, Tea, >( Duchesse of Vallombrosa,
H. P.) – duże kuliste, ciemnosrebrnoróżowe, bardzo pachnące kwiaty
Przypomina La France, kwiaty I)ut są mniejsze. Wzrost krasnoludów.
KSIĘŻNA WESTNLINSLER (Adam X Nrarquise de Castellane, HI. P.)
–Satynowy róż, zacieniony karmin i duże, pełne kwiaty mają słaby zapach herbaty, ale nie są w dobrej formie. wzrost bleclium; trochę pleśni.
DUKE lub CONNAUGHT (Adam X Louis Van Houtte, HP) – Pąki
mają tendencję do kulistości, ale kwiaty są czasami nellowate, bardzo duże i pełne, różowo-purpurowe. Średni wzrost

209

HON. GEORGE BANCROFT (imię de St. Joseph, Tea, X Lord Xla
caulay, H.P.)–Czerwony, cieniowany fioletowo-szkarłatny. Kolor nie jest atrakcyjny i
chociaż pąki są atrakcyjne i bardzo pachnące, rzadko się otwierają
właściwie. Wzrost Nledium, prawie bez kolców.
JEAN SISLEY (Adam X Emilio riausburgh, Hybrid China) – duży,
scentlcss, kwiaty bzu róży o nieatrakcyjnym kolorze. Pąki rzadko
otworzyć prawidłowo. wzrost bledium, z zastrzeżeniem pleśni. MICHAEL SAUNDERS (Adam X l\fnle. Victor Verdier, H.P.)–Prob-
najlepiej z grupy, ponieważ kwiaty są w dobrej formie, średnie
rozmiar i dość pachnący. Kolor to przyjemne połączenie głębokiego
różowy i miedziano-czerwony. i\feditml wzrost.
NANCY LEE(Xlirte. l;law >< Edward l\f orren, H.P.)–Atrakcyjny
sh;idc głębokiego atramentu. Stosunkowo małe kwiaty są intensywnie
rażący. Słaby wzrost.
PEARL ( \dam X Corntesse de Serenye, F]. P.)–Mała, bardzo podwójna,
jasnoróżowe kwiaty o zapachu przypominającym ten
Róże Burbonowe. Slen(lcr, słaby wzrost.
VISCOUNTESS F’ALMOUTH (Adam X Soupert & Notting’s Perpetual)
krzyż) Płytki kwiaty są pięty) różowe, nakrapiane, a rewers
płatki mają nieco srebrzysty połysk. Bardzo duże, podwójne, kuliste, ale o kiepskiej jakości. Zapach to zapach róży. Karłowaty, smukły i bardzo ciernisty wzrost.

Henry Bennett był tak entuzjastycznie nastawiony do sukcesu tych róż, że w 1988 roku odwiedził Lyon, centrum francuskiego przemysłu róż, i tam, po naradzie z innymi hodowcami róż, mieszańce herbatnie lub wg. francuskiej wersji, „Hybrides de The” zostały wybrany do komercyjnego wyznaczenia tej klasy. Angielskie  NRS było nieco niezdecydowane  co do  przyjęcia tej nomenklatury i oficjalnie nie uznawało jej do 1893 roku, chociaż opinia publiczna ogólnie zaakceptowała ją po wprowadzeniu Mme Caroline Testout w 1890 roku. Właśnie to opóźnienie to przyczyniło się do powstania niezgody co do tego, kto stworzył pierwszą odmianę HT. Widać, że od  samego początku, istniała wielka różnorodność typów, zarówno we wzroście, jak i kwiatostanie, i wiele róż, które należały  do niej genetycznie, zostały przypisane do innych grup.

Przed rokiem 1893 La France została sklasyfikowana jako Hybrid Perpetual: Grace Darling i Viscountess Folkestone zostały wymienione jako herbatnie, a   Cheshunt Hybrid,  najwyraźniej nie należała do żadnej określonej grupy. Ta niepewność klasyfikacji utrudniała sprawiedliwą ocenę odmian z tej grupy pośredniej, gdy kwiaty  były zgłoszone do konkursu z członkami klas Hybrid Perpetual i herbatnich na pokazie kwiatowym. W 1898r. National Rose Societe uznało tę klasę za wystarczająco dużą i odrębną, aby móc oddzielić ją od innych w sponsorowanych przez nią programach. W głównym pokazie tego roku „White Lady” (Paul, 1889) zwyciężyła w dywizji amatorskiej, a Miss W J. Grant (Dickson, 1895) otrzymała nagrodę handlową.

Ta akcja ze strony National Rose Society okazała się skuteczną zachętą do produkcji nowych odmian i rewizji klasyfikacji wielu starszych odmian. Doceniając wartość rynku angielskiego, hodowcy francuscy byli szczególnie aktywni w tym zakresie i z tego kraju pochodziło wiele uzupełnień do szybko rosnącej listy.
W porównaniu z dzisiejszymi kwiatami   mieszańce herbatnie y wprowadzone przed 1900 rokiem były bardzo słabej jakości. Z całej grupy około 15o odmian tylko trzy, La Fratnce, Kaiserin Auguste Victoria i   Caroline Tcstout, wciąż można znaleźć w okazjonalnym katalogu i szybko stają się przedmiotami kolekcjonerskimi. La France została zachowana ze względu na swoją wartość historyczną, Kaiserin Auguste Viktoria,   nadal jest jedną z najlepszych w bardzo małej grupie białych róż, a Mme. Caroline Testout ze względu na dobry nawyk wzrostu, wigor i zdolność do rozwoju w niesprzyjających warunkach.
Od 1900 do 1910 klasa szybko się rozrosła i rozpowszechniono wiele godnych uwagi odmian. Wprowadzenie Soleil d’Or i Liberty w 1900 roku przyspieszyło produkcję nowych odmian w tym okresie, ponieważ pod ich wpływem znacznie rozszerzono gamę kolorystyczną tej klasy. Ta pierwsza jest pierwotnym źródłem tak popularnych dziś głębokich żółcieni i pomarańczowych żółcieni. Przed jej wprowadzeniem wszystkie odmiany sklasyfikowane jako żółte były raczej blade w kolorze i pozbawione wyraźnej substancji, ponieważ pochodziły ze słabych, żółtokwiatowych odmian róży herbacianej. Poprzez „Liberty” i jej potomków, poprzez genialny aksamitny szkarłat General Jacqueminot po kilku pokoleniach został on przekazany licznym potomkom, wśród których są tak słynne róże jak Etoile de Hollande i Crimson Glory.
Od 1910 roku , rozwój tej klasy był szybki  , a gama kolorystyczna została znacznie zwiększona. Najważniejszy jest jednak fakt, że wiele z niedawnych wprowadzeń jest porównywalnych, a nawet lepszych od wcześniejszych pod względem wigoru, mrozoodporności i odporności na choroby.
Nowe odmiany zostały wyhodowane poprzez staranny dobór rodziców i włączenie do tej klasy innych grup róż. Kilkakrotnie róże polyantha zostały skrzyżowane z  HT i chociaż większość odmian pochodnych jest klasyfikowana jako Hybrydowe Polyanthas lub Floribundas, inne mają tak przeważający charakter mieszańców herbatnich, że zostały umieszczone w tej klasie. R. wichura setigera nutkana i rugosa to niektóre z gatunków, które zostały dodane bezpośrednio lub pośrednio poprzez swoje odmiany, zresztą z różnym powodzeniem.

Można powiedzieć, że mieszańce herbatnie jako całość mają większą wartość niż jakakolwiek klasa, która je poprzedzała, ale można jeszcze wprowadzić do niej wiele ulepszeń. Lepsza wiedza na temat źródła, z którego uzyskano określone cechy i do jakiego stopnia zostały zerwane powiązania materiału genetycznego, miałaby nieocenioną wartość w całej klasie.

Być może można dodać trochę zdrowia i wigoru, a także uroku prawie zapomnianej grupie róż. Patrzymy w przyszłość z wdzięcznością dla licznych pionierów tej klasy i mamy nadzieję, że zwiększona wiedza naukowa lub nasi współcześni hybrydyzerzy umożliwią im dalsze jej ulepszanie.

Trudno nie wspomnieć o konkretnych nazwiskach i wytworach wszystkich tych, którzy pracowali w tej dziedzinie od czasu wprowadzenia La France w 1867 roku. Taka lista zawierałaby jednak nazwiska praktycznie każdego hodowcy róż, który był aktywny w międzyczasie i wkrótce stanie się niekompletna, ponieważ co roku  powstaje wiele nowych odmian.
Ogromna większość z ponad 4000 odmian, które zostały zarejestrowane, powstała dzięki wysiłkom europejskich hybrydyzerów, ale w ostatnio wiele znaczących odmian zostało stworzonych w Ameryce i Australii. Zachętą do hodowli róż w USA okazało się uchwalenie przez Kongres w 1930 r. ustawy o patentach roślinnych, na mocy której twórca nowej odmiany może uzyskać patent i mieć gwarancję tantiem przez okres 17 lat. Odpowiedzialna była również Federalna Ustawa o kwarantannie z 1917 r., ponieważ przepisy te utrudniały import róż z Europy, a tym samym zachęcały do ​​rozmnażania i hodowli w Ameryce. Przed jej uchwaleniem amerykańscy szkółkarze byli głównie sprzedawcami detalicznymi  róż europejskich.

Jakakolwiek próba zestawienia nawet stosunkowo krótkiej listy najlepszych lub najważniejszych mieszańców herbatnich prawdopodobnie wywoła sporo
krytyki, ponieważ opinie są oczywiście różne co do względnych wartości wielu odmian. Stopniowy rozwój tej klasy, od La France do czasów współczesnych, można najlepiej zarysować,  chronologicznie omawiając kilka odmian, które wyróżniają się ze względu na ich wartość historyczną, wpływ na kolejne odmiany lub ze względu na ich własne charakterystyczne cechy.

LA FRANCE (Guillot, 1867)– Powszechnie uznawana jest za pierwszą odmianę, która połączyła delikatność i wiecznie rozkwitające właściwości herbatnich z dużymi, pełnymi kwiatami i silnym wzrostem Hybrid Perpetuals. Journal des Roses, francuska publikacja z 1867 roku, stwierdza, że ​​w tym samym roku wybrano komitet składający się z pięćdziesięciu rosarian, który miał ocenić ponad tysiąc odmian pochodzenia francuskiego. Wybrali La France jako najbardziej charakterystyczną z całej partii, zgodzili się, że jest pierwszym przedstawicielem nowej klasy i przewidzieli, że z jej potomstwa rozwinie się nowa klasa róż. Zakładając, że była to hybryda róży herbacianej, nazwa Rosa indica odorata hybrida została wstępnie zaakceptowana przez współczesne autorytety z wiarą, że Mme. Bravy, kremowobiała róża herbaciana i  Mme Victor Verdier, jasnoszkarłatna remontantka – są jej rodzicami. Podstawa tego założenia jest nierzeczywista, ponieważ sam Guillot stwierdził, że pojawiła się na grządce siewek, których pochodzenie było nieznane i dlatego nie mógł prześledzić jej
pochodzenia. To Sokrates (Robert & Moreau, 1858), a nie Mme. Bravy, mógł być rodzicem, ponieważ jest płodnym producentem nasion, był w tym czasie bardzo popularny, a jego duże podwójne kwiaty o głębokim różu o płowym odcieniu, bardzo przypominają duże, srebrzystoróżowe kwiaty La France. Prognozy dotyczące jej wpływu na przyszły rozwój klasy, też były nieco optymistyczne, ponieważ La France okazała się słabym rodzicem nasiennym  i z   wyjątkiem MRS. W. J. GRANT, żadna róża o wielkiej wartości nie została bezpośrednio z niej wyhodowana, ani przez nasiona, ani przez mutację. Zapisanymi jej potomkami są Agustine Guinoisseau, Duchess Albany, Denmark, Farbekonigin, George Arends, John Cook, Leila Francis, Mrs.. Theodore Roosevelt i pierwsza i najważniejsza z grupy – Mrs.J.W. Grant. Kwiaty La France składają się z „około 60 lekko pofalowanych płatków; są intensywnie pachnące i pojawiają się przez całe lato. Wzrost jest energiczny, do 60cm, a roślina jest lekko podatna na czarną plamistość.

CHESHUNT HYBRID (Paul, 1873) Róża ta nie ma żadnej wartości jako rodzic, ponieważ jest całkowicie sterylna i wspominam ją tylko dlatego, że często nazywa się ją pierwszym mieszańcem herbatnim, no  i była bardzo popularna w swoim czasie.
W swoim energicznym zwyczaju wzrostu jest typowa dla wielu wczesnych  mieszańców herbatnich, takich jak Reine Olga de Wurtemburg (Nabonnand, 1881) i Reine Marie Henriette (Levet, 1878). Przed wprowadzeniem Cheshunt Hybrid wszystkie róże    które miały tendencję do powtarzania się, miały jasne kwiaty, chociaż kwiaty tej odmiany miały raczej nieprzyjemny odcień czerwonofioletowy, prawie bezwonny i rzadko wypuszczany po zakończeniu lipca, były dość duże i tworzyły przyjemny kontrast z jaśniejszymi odmianami. Zakłada się, że rodzicielstwem jest herbatnia Mme de Tartas X Prince Camille de Rohan – remontantka.

LADY MARY FITZWILLIAM (Bennett, 1882)–W produkcji kwiatów i formie kwitnienia, ten słynny rodzic wielu wcześniejszych mieszańców herbatnich jest kompromisem pomiędzy dwoma rodzicami: Devoniensis i Victor Verdier. Mimo dość słabego wzrostu, znacznie zwiększyła w tamtym czasie ogólne zainteresowanie klasą i ostatecznie stała się rodzicem tak znanych odmian jak ANTOINE RIVIRE, KAISERIN
AUGUST WIKTORIA, MME. CAROLINE TESTOUT, W. J. GRANT  , WHITE LADY. Kwiaty są intensywnie pachnące, jasnoróżowe, bardzo duże i kuliste.
Mme  CAROLINE TESTOUT , podobnie jak wiele innych róż, które później stały się sławne, ta odmiana nie była początkowo wysoko oceniana przez hodowcę. W rzeczywistości Mons. Pernet-Ducher podarował ją  modystce lyońskiej, która w ramach kampanii reklamowej nadała róży swoje imię i doprowadziła do dystrybucji jej we Francji i Anglii. Ta energiczna siewka Mme. de Tartas i Lady Mary Fitzwilliam ostatecznie okazała się bardzo cenna jako róża ogrodowa i wyjątkowo zdolna do przekazywania swoich pożądanych cech licznemu  potomstwu. Najcenniejszymi z nich byli FRAU KARI. DRUSCHKI i MME.  EDUARD HERRIOT  Wpływ tego i innego potomstwa Mme. Caroline Testout można zauważyć w wielu naszych nowszych wprowadzeniach.
Kwiaty są duże, podwójne, pachnące, jasna satynowa róża z ciemniejszymi środkami. Przez wiele lat odmiana ta była sadzona wzdłuż chodników w Portland w stanie Oregon, a także jest odpowiedzialna za jego tytuł: The Rose City.

KAISERIN AUGUSTE VICTORIA (Lambert, 1881)–Ta pochodna  herbatniej Coquette de Lyon  i Lady Mary Fitzwilliam, jest bez wątpienia najlepszą z wczesnych białych HT i przewyższa ją tylko kilka późniejszych od niej białych odmian. Augustine Guinoisseau, biały sport La France, poprzedzał ją o dwa lata, ale był tak gorszy, że wkrótce został zastąpiony przez nią z pierwszym znanym niemieckim rodowodem. To roślina o umiarkowanym wigorze i wybitnie odporna na choroby. Warto zauważyć, że pomysłodawca, Peter Lambert, w Trewirze w Niemczech, stworzył również pierwszą dobrą białą Polyanthę, Katharinę Zeimet, najlepszą białą Hybrid Perpetual, Frau Karl Druschki, oraz dużą grupę Lambertiana Roses. Ze względu na wyjątkowo obfite kwiaty, około 100 płatków i brak obfitego pyłku, róża ta nie jest płodnym rodzicem, ale wytworzyła kilka wartościowych odmian. Najbardziej znane to ANGELE, FRAULEIN OCTAVIA, HESSE, MARIE MAAS MARY LOVETT WHITE BRIARCLIF.

GRUSS AN TEPLIZ (Geschwind, 1894) – Ta niegdyś bardzo popularna róża została wyhodowana przez skrzyżowanie członków klas Bourbon, Noisette, China i Tea, i chociaż klasyfikacja jest wątpliwa, zwykle bywa umieszczana w klasie mieszańców herbatnich. Średniej wielkości, pachnące, podwójne, ciemne, aksamitne szkarłatne kwiaty są osadzone na krótkich, słabych łodygach, ale energiczny, krzaczasty wzrost, względna odporność i obfitość kwiatów sprawiają, że jest to wyróżniająca się i cenna odmiana. Najbardziej wartościowymi potomkami są DEFIANCE, DR.HUEY, HUGH DICKSON, J.B.CLARK i prawdopodobnie BLAZE, chociaż istnieją pewne wątpliwości co do tego, czy ten ostatni pochodzi od niego.

LIBERTY (Dickson, 1900)–Ta wspaniała, aksamitna szkarłatna siewka Miss J. Grant X Charles .J. Grahame została wprowadzona w Ameryce przez E.G. Hilla i przez wiele lat był szeroko stosowana jako rodzic zarówno tutaj, jak i w Europie. Jest to niewątpliwie oryginalny HT, źródło różnych odcieni czerwieni występujących w tak znanych odmianach jak Charles K. Douglas, Chieftain, Crimson Glory, Etoile de Hollande, General MacArthur, Hadley, Hoosier Beauty, Red Delicious, Richmond, Rome Glory, Sensation, World’s Fair i wiele innych, które nastąpiły później. Ponieważ żaden ze znanych przodków Miss W.J.Grant nie nosił kwiatów podobnych do tych z Liberty, jest prawdopodobne, że olśniewająca pomarańczowo-szkarłatna róża Charles .I. Grahame była źródłem. Pochodzenie tej odmiany nie jest znane, ale kolor i ogólne cechy sugerują, że jest potomkiem generała Jacqueminota.

SOLEIL D’OR (Pernet-Ducher, 19oo) – bogata, pomarańczowo-żółta hybryda fioletowo-szkarłatnej hybrydy wieczystej, Antoine Ducher i perskiej żółtej róży (R. Foetida persiana), której przeznaczeniem było przenoszenie wielu nieznanych dotąd kolorów  do kolejnych generacji  HT. Szacuje się, że pochodzi od niej 75% naszych nowoczesnych odmian. Pod jego wpływem gama kolorystyczna klasy została znacznie wzbogacona przez dodanie różnych odcieni żółci morelowy, płonący szkarłat, pomarańczowy i miedziany, do poprzednich dominujących kolorów lub czerwonego, różowego,  białego. Przed pojawieniem się tej róży jedynym źródłem  żółtej barwy była miękka, bladożółta R. odorata ochroleuca. Soleil d’Or był pierwotnie i poprawnie sklasyfikowany jako Hybrid Foetida, ale gdy pojawiło się więcej odmian o podobnym charakterze, grupa stała się znana jako Pernetiana Roses. Wyraźna indywidualność Pernetianas była widoczna w kolorze kwiatów, wczesnym okresie kwitnienia, gładkich liściach, cienkich prostych kolcach i podatności na czarne plamy. Te cechy zostały tak zmodyfikowane przez krzyżowanie z odmianami  sekcji  HT, że grupa ta nie jest już rozpoznawana jako odrębna wśród obecnych odmian. Soleil d’Or i jego bezpośredni potomkowie byli jedynie pośrednikami między Hybrid Perpetuals a późniejszymi Pernetianami i mieli wiele niepożądanych cech. Mimo przyjemnych kolorów kwiaty były słabej formy i zwykle poćwiartowane (to znaczy otwierały się nierówno, płatki najwyraźniej dzieliły się na cztery sekcje); rośliny przedwcześnie straciły liście, brakowało im wigoru i wykazywały tendencję do obumierania w okresie wegetacji oraz do wytwarzania późnych jesiennych przyrostów, które nie dojrzewały wystarczająco, by przetrwać zimę. Mówi się o tendencji do powstawania czarnej plamistości w naszych nowoczesnych  TH,  odziedziczonej po Pernetianach i chociaż prawdopodobnie tendencje te zostały wzmocnione przez  wpływ  z R.foetida persiana, wiele wcześniejszych  mieszańców herbatnich i Hybrid Perpetuals było nią dotkniętych.

Chociaż Soleil d’Or był pierwszym  żółtym krzyżem, aby osiągnąć sukces, to przypuszcza się, że poprzednie próby były podejmowane w celu uzyskania bardziej intensywnych żółtych róż przy użyciu persian yellow jako rodzica. W rzeczywistości istnieją pewne wątpliwości, czy Soleild’Or pochodzi a niej bezpośrednio  czy z  wcześniejszej hybrydy R. foetida. Wiadomo, że Pernet Ducher stworzył kilka hybryd Foetida przed rokiem 1900 i stwierdził, że jedna z nich była rodzicem Soleild’Or. Niezależnie od tego twierdzenia autora, kilku autorów założyło, że Soleil d’Or jest hybrydą  persian yellow pierwszej generacji.
Najlepsza z licznych odmian pochodzących bezpośrednio z Soleil d’Or są:

Arthur R. Goodwin, Beauty de Lyon, Deutschland, Entente Cordiale, .Juliet, Laemmel, Rayon d’Or, Souwenir de Charles Laemmel i Vicountess Enfield. Najważniejszy jest Rayon d’Or (Mme Melanie Soupert X Soleild’Or), ponieważ ta róża, skrzyżowana z nienazwaną sadzonką, dała Constance, która później stała się matką Souvenir de Claudius Pernet, najpłodniejszego protoplasty grupy  grupy.  Lyon Rose (Pernet-Ducher, 1907) również w dużym stopniu przyczyniła się do przyszłego rozwoju pernetian, ale istnieją pewne wątpliwości, czy pochodzi bezpośrednio od Soleil d’Or, czy też z siewki tej róży.

RADIANCE (Cook, 1904)–Przez wiele lat po wprowadzeniu tej odmiany przez Petera Hendersona w 1908 roku, była ona najszerzej rozprowadzana ze wszystkich  HT w Ameryce, a teraz, prawie pięćdziesiąt lat później, nadal jest uznawana za jedną z  najlepszych różowych odmian. Jej wigor, tolerancja na różne klimaty i gleby, porównywalna odporność na choroby i duże, pachnące, różowo-kameowe kwiaty o 23 płatkach były bezpośrednio odpowiedzialne za późniejszą popularność  HT jako roślin ogrodowych. Radiance była najbardziej znaną z ponad 25 odmian wyprodukowanych przez Johna Cooka z Baltimore podczas prawie pięćdziesięciu lat prac hodowlanych i była wynikiem skrzyżowania Enchanter X Cardinal, obie również Cooka.   Ma Perkins, Navigator, Hedda Hooper – to kilka lepszych odmian również stworzonych przez Cooka.  Radiance było raczej rozczarowujące jako rodzic nasion i pyłku, ale poprzez swoje ograniczone potomstwo przyczyniło się do powstania Good News, , Rochester i kilku innych.

OPHELIA (W. Paul, 1912) – Wrodzona tendencja do wytwarzania nowych i odrębnych odmian poprzez mutacje oraz wyjątkowa podatność na obce pyłki – te właściwości kwiatów uczyniły z Ofelii ważnego protoplastę późniejszych róż. Nieco ostrożne szacunki prowadzą do wniosku, że około 50% mieszańców herbatnich wprowadzonych w ciągu ostatnich czterdziestu lat to potomkowie tej słynnej róży. Wielu z nich okazało się być bardzo płodnymi rodzicami i pod pewnymi względami lepszymi od Ofelii. Wyłącznie z potomstwa dwóch jej najbardziej znanych pochodnych, CHARLOTTE ARMSTRONG i CRIMSON GLORY, wywodzi się cała gromada nowych odmian.

Ofelia została po raz pierwszy sprowadzona do Ameryki przez E.G. Hilla z Richmond w stanie Indiana, który zdał sobie sprawę z jej potencjału jako odmiany szklarniowej i potencjalnego rodzica w hodowli róż, i importował 3oo roślin w 1914 roku. Liczba ta została szybko zwiększona przez rozmnażanie i w ciągu kilku lat stała się bardzo popularną odmianą kwiaciarni, z kilkoma tysiącami roślin rosnących energicznie pod szkłem, mutacje zdarzały się dość często, a wielu jej potomków pochodziło ze szklarni Hilla . Ofelia jest umiarkowanie energiczna na zewnątrz, nieco podatna na czarną plamistość i nosi kwiaty złożone z 28 płatków, które są w kolorze łososiowego miąższu z odcieniem jasnożółtym u podstawy. Pochodzenie nie jest odnotowane, ale generalnie zakłada się, że Antoine Rivoire był rodzicem nasiennym i albo mme. Caroline Testout, Pharisier lub Prince de Bulgarie byli drugimi. Wyraźna tendencja do wydawania sportów, dziedziczna i nieco rzadka cecha, mogła zostać nabyta bezpośrednio od Mme. Caroline Testout lub przez jej potomka, Prince de Bułgaria. Warto zauważyć, że z czterech możliwych rodziców, wszyscy oprócz Pharisier są tworami Pernet-Ducher

MNIE. EDOUARD HERRIOT (Pernet-Ducher, 1913)–Oferta tysiąca funtów za przywilej nazwania najlepszej nowej róży lub 1913, złożona przez London Daily Mail, przyniosła znaczny rozgłos tej odmianie nieznanego pochodzenia. Pernet-Ducher przedstawił ją już jako Mme. Edouard Herriot, ale otrzymał nagrodę i przez kilka lat była znana jako Mme. Edouard Herriot, „Daily Mail Rose”. Wprowadził nową kombinację kolorów czerwieni, różu i żółci i przekazał te odcienie licznym potomkom.
Wśród nich są Colette CLEMENT, ELDORADO, FLAMMENROSE, HORTULANUS BUDDY, IDEPENDENCE DAY, JEAN C. N. FORESTIER) ROSELLA)
SATAN oraz SOUVENIR DE GEORGES PERNET.

Etoile de Hollande (Verschuren, 1919)–Przed wprowadzeniem Crimson Glory w 1935, odmiana ta była uznawana za najlepszą czerwoną HT i jako standard, według którego oceniano inne o podobnym kolorze. W rzeczywistości jest to nadal wspaniała róża bez poważnych wad. Jasne, nieblaknące czerwone kwiaty o 35 płatkach są bardzo duże: dobrze ukształtowane, intensywnie pachnące i w przeciwieństwie do większości wcześniejszych czerwonych róż, nie wykazują niepożądanych niebieskawych odcieni w miarę starzenia się. Rośliny rozgałęziają się, do 1m. wysokości, kwitną bardzo obficie, są praktycznie odporne na choroby i rozwijają się w pełnym słońcu lub w półcieniu. Oboje rodzice, Gen.  Macarthur i Hadley, pochodzili z Liberty. Hybrydyści naturalnie założyli, że odmiana posiadająca tak wiele pożądanych cech byłaby cenna jako rodzic i chociaż była szeroko stosowana, żaden z potomków nie był znacznie lepszy. Najlepsi to Dusky MAIDEN, ChristophER STONE, CRIMSON BEAUTY, KOROVE,   MUFFET MATADOR i SHENANDOAH.

SOUVENIR DE Claudius PERNET (Pernet-Ducher, 1920) – Żadna odmiana nie wywarła większego wpływu na kolejne odmiany niż ta czysto słoneczno-żółta kreacja Josepha Pernet-Duchera i niewiele z nich osiągnęło tak powszechną popularność, jakiej przyszło jej doznać. Przed jej wprowadzeniem wszystkie odmiany o podobnej barwie   pod WIELOMA względami zdecydowanie jej nie dorównywały, ale z wyjątkiem skrajnej podatności na choroby liści, róża ta miała niewiele wad. Duże, dobrze uformowane, pachnące kwiaty mają bardzo atrakcyjny kolor i są swobodnie rozwijane na długich, mocnych pędach przez całe lato. Inne pożądane cechy to duże, błyszczące, bogate, zielone liście, energicznie rozkrzewiająca się roślina. nasiona i pyłek. Jej pożądane cechy zostały przekazane wielu naszym nowoczesnym odmianom, a mniej pożądane cechy zostały nieco zmodyfikowane przez hodowlę. Wśród bezpośrednich potomków są ALICE HARDING, AUTUMN,  COMTESSE VANDAL, CONDESA DE SASTAGO, GOLDEN SRTATE, GRUSS AN COBURN, JULIEN POTIN, LI BURES. MARY PICKFORD, MERCEDES GALLART,  MEVROUV G. A. VAN ROSSEN,  LOVELL SWISHER, PRES. HERBERT HOOVER, ROSLYN’.
SOEUR THERESE I TALIZMAN.
CRIMSON GLORY (Kordes, 1935)–Wyższość tej odmiany była wielokrotnie zagrożona przez inne o podobnym kolorze, ale żadna nie okazała się lepsza. Jej następcą prawdopodobnie będzie jeden z jej własnych potomków, ponieważ Crimson Glory okazała się płodnym rodzicem i takim, który wykazał tendencję do przekazywania pożądanych cech swojemu potomstwu. Hybrydyzerzy często wykorzystywali ją zarówno jako rodzica nasion, jak i pyłku. Róża ta jest wynikiem krzyża Catherine Kordes i W. E. Chaplin,została stworzona przez Wilhelma Kordesa ze Spairieshoop w Niemczech i wprowadzona do Stanów Zjednoczonych przez Henry’ego A. Dreera w 1935 roku. Duże, głębokie, aksamitne szkarłatne kwiaty są dobrze uformowane, półpełne. i intensywnie pachnące. Roślina jest krzaczasta i nieco rozłożysta. A oto kilka róż z bardzo imponującej listy jej potomstwa:   CHARLOTTE ARMSTRONG,  CRIMSON KING,  ENA HARKNESS FRENSHAM, WOLRD’S FAIR

CHARLOTIE ARMSTRONG (Lammerts, 194o) – Ta odmiana, będąca wynikiem skrzyżowania Soeur Therese i Crimson Glory, jest szczególnie godna uwagi ze względu na wielkość i wigor roślin oraz ich zdolność do rozwoju w różnych warunkach. Kwiaty są wyjątkowo duże, pachnące i mają barwę od widmowej czerwieni do jasnoczerwonej. Jej bezpośrednie potomstwo obejmuje: APPAUSE, SEATTLE, cHRYSLER IMPERIAL, FORTY NINER,MIRANDY, SUTTER’S GOLD’.

PEACE (Meilland, 1945) To pierwszy przedstawiciel nieco odmiennego typu, który przypomina remontantki pod względem wielkości kwiatów, ma ogromne rozmiary, z dużymi ciemnozielonymi liśćmi i skórzastą teksturą. Pochlebne komentarze i liczne nagrody, jakie otrzymała ta odmiana, potwierdzają jej wartość zarówno jako róży ogrodowej, jak i wystawowej oraz dają nadzieję, że stanie się ona rodzicem innych, równie dobrych odmian. Do dnia dzisiejszego / rok 1954/ zostały zarejestrowane i prawdopodobnie jest kilka innych, których z powodu braku danych nie można jednoznacznie przypisać Peace, ale wykazują cechy tej róży:
BADINAGE. BERLIN, CLIMBING PEACE,  CONSTELLATION, KARL HERBST, MON’TE CARLO,SUZON I.OTTHE, SYMPNONIE i TANGER.   Pomysłodawca, Meilland, twierdzi, że to róża Joanna Hill została skrzyżowana z nienazwaną sadzonką Charles Kilham i Austrian Cooper w celu uzyskania nasiennego rodzica, a rodzicielskim pyłkiem była nienazwana sadzonka Charlesa P. Kilham i Margaret McGredy. Powstała hybryda została wprowadzona w Niemczech jako Gloria Dei, w innych częściach Europy jako Mme A. Meilland, a w USA przez Conarda – Pyle’a z West Grove w 1945 roku jako Peace.