Jean-Marie Gaujard urodził się w Chateauroux  w roku 1903, gdzie też ukończył szkolę podstawową i średnią. Następnie zgodnie z życzeniem ojca rozpoczął studia w Paryżu w Institut National Agronomic. Mamy ro 1923. Na wystawie ogrodniczej w Limoges, spotyka się dwu starych znajomych. Joseph Pernet Ducher i  Raymond Gujard, ojciec  Jean Marie. Raymond, przedstawia mu swojego syna. I tak od słowa do słowa, stary i zmęczony życiem Pernet Ducher , bierze sobie do pomocy młodego Gaujarda. To był dobry ruch, ponieważ młodzieniec pracował już np w słynnych szkółkach Vilmorina wiedział na czym ta praca polega. Pernet nabrał do niego zaufania i polubił go.  Dość, że niebawem złożył mu propozycję z gatunku nie do odrzucenia. Chce mu przekazać swe szkółki i wprowadzić go w tajniki zawodu.

Jean  Marie postanawia rozważyć tę propozycję i po naradzie z ojcem rezygnuje z dalszych studiów i bierze odpowiedzialność za szkółkę Pernet Duchera. To wielkie wyzwanie, bowiem Czarodziej z Lyonu jest uważany za numer jeden tak we Francji jak i za granicą. Pierwsze lata są dla niego bardzo trudne, jako, że Pernet nie wycofał się całkowicie, tak jak to powinien zrobić. Jego wszechobecność  stwarzała dość niefortunny klimat, ale te Gaujard pokonał  te trzy lata niekoniecznie pokojowej kohabitacji. Pernet Ducher umiera w roku 1928.

Nie spotkałem w literaturze jednoznacznych stwierdzeń, które by pozwalały mi powiedzieć czy Raymond Guajard zapłacił za szkółkę Perneta, ile i na jakich warunkach. Wiemy tylko, że to było około dwu hektarów kamienistej gleby położonej  w Venissieux-lez-Lyon, 114 route d’Heyrieux do Parilly. Później, w 1932 roku osiadł w obszarze kilkunastu hektarów w Feyzin. Było to zresztą zgodne z planami rozbudowy miasta, które w tych okolicach stworzyło jak gdyby „park przemysłowy’. W necie , bez trudu znajdziemy opis tej posiadłości pochodzący z roku 1938. Wynika z niego, że jest to już wielka firma gdzie dba się nie tylko o  stronę produkcyjną, ale również widać troskę o zatrudnianych tam ludzi, dbałość o zapewnienie im godziwych warunków pracy. Gaujard , dostrzega również  stronę estetyczną przedsięwzięcia. Założone są wypielęgnowane obszerne trawniki, podziwiamy nasadzenia roślin ozdobnych z dbałością o osiągnięcie maksymalnego efektu estetycznego. Obszerne biura i sklepy wyrażają troskę o klientów.

Powiększony radykalnie obszar gospodarstwa, pozwolił na stosowanie płodozmianu co przyczyniło się do znacznego podniesienia zdrowotności i wigoru uprawianych róż. Mimo tych wszelkich ułatwień i unowocześnień, Gaujard, nie zerwał ciągłości tradycji szkółki i jeszcze w latach pięćdziesiątych firma nazywała się Joseph Pernet Ducher Roses, korzystając z reputacji poprzednika. Nawet katalog ofertowy szkółki nawiązywał w tytule do tej wielkiej tradycji. Gaujard wspominał, że jeszcze w roku 1955, otrzymał zamówienie adresowane na Pernet Duchera. To intuicyjne docenianie  roli marketingu wyrażało się również  w  rozumieniu roli języka angielskiego i jego rosnącego znaczenia. Sam biegle znał ten język. Również zadbał o to by jego dzieci kształciły się za granicą. Wykorzystał to do zdobycia rynków anglosaskich. Jednakże nie tylko. Może się pochwalić , że miał klientów w 90 krajach całego świata a jego produkcja sięgała 700 000 sztuk krzewów rocznie. Starał się utrzymywać kontakty z ambasadami tych krajów i promować róże francuskie za granicą

Bardzo  szybko uzyskał miano godnego następcy Czarodzieja z Lyonu. W roku 1931, w Lyonie na  pierwszym konkursie   National de la plus belle rose de France /na najpiękniejszą  różę Francji/ otrzymał pierwszą nagrodę dla odmiany Madame Nicolas Aussel, wyhodowanej jeszcze przez Pernet Duchera a dodatkowo certyfikat jakości za Mme Raymond Gaujard może bardziej znanej jako Olimpiad.    To dopiero początek sukcesów. Wymieńmy jeszcze kilka z nich:
w roku 1935 zdobywa Złoty medal w Rzymie dla pomarańczowo różowej Madame Croibier. Również w 1935 roku wygrywa tytuł najpiękniejszej róży na Paryskiej Międzynarodowej Wystawie Île-de-France.
W roku1949 otrzymuje Złoty medal w Londynie za różową róże o nazwie Opera.  Wspomnę jeszcze rok 1957 i wspaniałą odmianę, niezwykle popularna i lubiana do dziś – RoseGaujard. Róża poza kolejnym tytułem  Plus Belle Rose de France przynosi mu także wiele innych nagród na międzynarodowych konkursach. nie będę wymieniał więcej przykładów, gdyż rozsadziło by to ramy tego artykułu.

Jak wspomniałem , odnosił się z wielką atencją i szacunkiem do dorobku Pernet Duchera. Już po jego śmierci w roku 1928 , za przyczyną Gaujarda ukazały się w handlu róże, którym przypisał autorstwo swego wielkiego poprzednika. Były to odmiany:

1928 – Madame Henri Queille i Jules Gaujard
1929  – Madame Henri Paté i Manecca
1930 – Madame Rene Gaujard/Olympiad/ i  Lucile Rand
1931 – Léon Chenault i Etoile d’Or
1933 – Kidway – została uhonorowana tytułem Plus Belle Rose de France
1934 – Maison Pernet-Ducher i Joseph Pernet d’Annemasse – obie otrzymały certyfikat jakości na konkursie w Lyonie                          w  roku 1935 .
1935 – Professeur Déaux – Georges Chesnel                                                                                                                                                        1936 -  Rose D’Amour  certyfikat jakości na konkursie w Lyonie.                                                                                                             1937 -   Rene Astrid, która zdobyła 2 nagrodę w Lyonie.    Oraz Roi Alexandre I -  certyfikat jakości. Były to dwie ostatnie róże wyhodowane przez Pernet Duchera a introdukowane przez Gaujarda.                                                                                                                                                                                                                                       Ponieważ był płodnym hodowcą/ na jego koncie zapisanych mamy ponad 200 odmian/, mógł w sposób wystarczająco szybki i mocny reagować  przez nazewnictwo róż na to co się wokół niego działo. Starał się honorować ważne osoby jak królową Astrid, Yvonne Printemps, króla Jugosławii Aleksandra I, zamordowanego w 1934 roku w Marsylii, a nawet cesarzową Farah Dibah, żonę szacha Iranu. Według syna,Jean Jacques, to sam szach Iranu poprosił ojca, by ten przeznaczył jedną ze swoich róż dla swej żony.   Do końca swej kariery we wczesnych latach osiemdziesiątych był bardzo aktywny. Przyjmował funkcje w różnego rodzaju stowarzyszeniach i komitetach. Nawet ma za sobą epizod jako doradca Ministra Handlu Zagranicznego w 1934 roku.  Przez pewien czas pełni też funkcję pierwszego wiceprezesa  francuskiego towarzystwa różanego. Jego postawa życiowa, sukcesy zawodowe sprawiły, że został Kawalerem Legii Honorowej w dniu 24 sierpnia 1954.

W roku 1932 urodził mu się syn Jean Jacques, który przez długi czas nie mógł się zdecydować, czy chce kontynuować pracę ojca. Od dzieciństwa ojciec starał się zaszczepić mu miłość do róż, ale Jean-Jacques,  marzył o podróżach i przygodach.  Dopiero w wieku 40 lat postanowił zostać rosarianinem, a w 1986 roku wyhoduje swoją pierwszą odmianę „Penelope„, w 1993 roku – „Madame Eva Barre”, w 1996 roku – Aveline Gaujard, poświęconą córce.W swej pracy hodowlanej skoncentrował się na kilku/15/ wybranych odmianach wyhodowanych przez ojca. Jak bowiem stwierdził większość jego dorobku funkcjonuje jedynie nominalnie. Postanowił też ograniczyć się do prac nad różami do produkcji szklarniowej. Postawił przed sobą jeszcze jeden cel. Wyhodowanie róży jak najbliższej kolorowi niebieskiemu, tej która jest marzeniem wielu rosarian. Jak stwierdził w wywiadzie dla Journal d’Anonces Legales / 11-17.08. 2008/. „W razie potrzeby spędzę nad tym nawet i kolejne 40 lat swego życia”. Takim widomym śladem podążania jego tą drogą jest  wyhodowana w roku 2008 Imaginarie Parfumee – mieszaniec herbatni w fiołkowo lawendowych klimatach. Jego dorobek hodowlany jest niewielki. Będzie to jeszcze Francoise Gaujard z roku 2000  i floribunda Neptune z roku 1996. Zresztą dorobek ojca i syna trudno rozdzielić a jeszcze trudniej Aveline i  Jean Jacques. W maju 2008 roku, Jean-Jacques opublikował książkę  napisaną wspólnie z Pascalem Vaillot, „Rose et Pasion.

W roku 1965 urodziła mu się córka, Aveline. Podąża ona śladami swoich przodków  u boku swego ojca dodając kobiecą wrażliwość i inne, świeże spojrzenie na urodę kwiatu. Jak sama powiada: „Urodziłam się wśród róż widziałam i czułam pasję tworzenia mojego ojca i dziadka. Uznałam, że teraz moja kolej poświęcić się tej cennej rodzinnej tradycji. Nic więc dziwnego, że na kierunek studiów wybrałam biologię. Ta praca wymaga pasji, a tego nie można nauczyć się w żadnej szkole”. Kontynuuje więc tą rodzinną i swoją pasję w swojej szkółce w Bayonne. Na dzień dzisiejszy jej znak rozpoznawczy to róże Patience i Bernard Buffet .Ta druga przyniosła jej zresztą nagrodę na konkursie róż w Japonii w roku 2006. Bardzo udaną odmianą, wyhodowaną zresztą wspólnie z ojcem jest urodziwa  Optymiste . Aveline , angażuje sie również z autentyczna pasja w działalność  społecznikowską. Przykładem niech tu będzie odmiana La Rose De Saint Sever. Przy sprzedaży tej róży jedno euro od każdego krzewu, zasilać będzie stowarzyszenie VML Asociation, zajmujące się walka z chorobami lizosomalnymi. Innym przykładem jest odmiana Restos du Coeur. Od każdego sprzedanego krzewu 2 euro przeznaczane jest na rzecz charytatywnego stowarzyszenia Restos de Coeur . Zajmuje się ono prowadzeniem sieci jadłodajni dla ubogich.

  Czas gdy Jean-Marie Gaujard wycofał się z biznesu,nie jest dla mnie do końca jasny. Jak rozumiem ,było to gdzieś na początku lat 80. Dwu z trzech synów /chyba/zajmuje się sprawami nie związanymi z rolnictwem. O Jean Jacques, już mówiliśmy.

Jean-Marie Gaujard zmarł w 1995 roku w wieku 92 lat.

A oto zestawienie odmian, które mu się przypisuje.

1927 : „Ami Quinard” (Po)
1929 : „Pax Labor grimpant” ; „Joannés Ginet”
1930 : „Madame Nicolas Aussel” ; „Madame Georges Drouin” ; „Infante Maria Christina”
1931 : „Nicole”* ; „Président Plumecocq” ; „Madame Jules Guérin” ; „Madame Clara d’Arcis”
1932 : „Dakar”
1933 : „Souvenir de Claudius Petit Grimpant” ; „Sapho”
1934 : „Madame Joseph Perraud” ; „Antinea” ; „Opal”
1935 : „Madame (Jean) Croibier” ; „Directeur Guérin”
1936 : „Jean Cote” ; „Ninon Valin”
1937 : „Boléro” ; „Crisatal” ; „Ronsard” ; „Roi Alexandre” ; „Reine Astrid”
1938 : „Madame Lucien Perrier” ; „Madame Jean Gaujard” ; „Arcadia” ; „Capitain Sasson” ; „Féérie” ; „Pierre Aguetant” ; „Président Ferier”
1939 : „Souvenir du Capitaine Ferrand” ; „Yvonne Printemps”
1940 : „Adoration” ; Iolanthe”
1941 : „Madame Maurice Baudot” ; „Anna de Noailles” ; „Madame Charles Magny” ; „Louis Faurax” ; „Louise Gaujard” ; „Rose d’Or”
1942 : „Madame Henri Laforest” ; „Madame Joannes Beurrier” ; „Citron” ; „Rose de France” ; „Ville de Brest”
1943 : „Alger” ; „Madame Marie Curie” ; „La Belle Irisée” ; „Dalila” ; „Souvenir de Raymond Gaujard”
1944 : „Paradis” ; „Pierre Gaujard” ; „Fleur de France” ; „Louise de Vilmorin”
1945 : „Madame de Pompadour” ; „Renaissance” ; „Arlequin” ; „Sérénité” ; „Rose de Lyon”
1946 : „Andrée Polthey” ; „Marie-Rose Toussaint” ; „Gloire de France” ; „Docteur Robert Salmont” ; „Triomphe de la Malmaison”
1947 : „Ami Léon Pin” ; „Paysagiste Faure-Laurent” ; „Eternité”
1948 : „Madame Elie Duparaz” ; „Pontbriand” ; „Danielle Darrieux” ; „Fantaisie” ; „Folies Bergère”
1949 : „Joie de vivre” ; „Constellation” ; „Elvire Pospesco” ; „Fernand Arles”
1950 : „Opéra” ; „Ambre” ; „Madrigal”
1951 : „Vedette” ;”Auréole” ; „Cendrillon” ; „Ville de Gand”
1952 : „Beauté de France” ; „Président Henri Queille” ; „Discrétion” ; „Mireille” ; „Plaisir de France”
1953 : „Gigolette”(F)
1954 : „Madame Plumecocq” ; „Madame Léon Pin” ; „Madame Lauras” ; „Magnifience” ; „Cyrano” ; „Eve” ; „Passion”(Gr) ; „Ville de Valenciennes”
1955 : „Duo”(F) ; „Bengale Rouge”(Hch) ; „Majestic” ; „Madame Léon Cuny” ; „Montmartre”(F) ; „Miss France”(Gr) ; „Caroline”, Dauphine”(F) ; „Fatima” ; „Perpetual Red”(A) ; „Rose aimée” ; (Jolie Princesse”(F) ; „Viola”
1956 : „Miss Universe” ; „Buisson Ardent”(Gr) ; „Tabarin”(F) ; „Chanteclerc”(F) ; „André Pernet” ; „Fantan”(F) ; „Domino” ; „La Rose Tatouée”, „Montrouge”(F)
1957 : „Déesse” ; „Vendôme”(F) ; „Rose Gaujard” ; Rosemary Gandy”(F)
1958 : „Scandale” ; „Cocotte” ; „Diane” ; „Diabolo”(F) ; „Coppery Heart”(A)
1959 : „Atlantic”(F) ; „Marie-Chantal”(F) ; „Dauphine grimpant”(F)
1960 : „Jean Lapeyre”(A) ; „Madame Lajotte”
1961 : „Aiglon” ; „Baronne Finaz” ; „Alcazar”(F) ; „Farah” ; „Milord”(F) ; „Pour Vous Madame”(F) ; „Ritz”(F) ; „Sprint”(F) ; „Yvonne Carret”
1962 : „Eminence” ; „Barbara” ; „Sweat Harmony” ;(F) ; „Créole”
1963 : „Super Tabarin”(F) ; „Femina” ; „Joli Coeur”(F) ; „Guitare” ;(F)
1964 : „Nouvelle Europe”(F) ; „Chérie”(F) ; „Jeune Fille”(F)
1965 : „Bonjour”(Gr) ; „Colisée” (F) ; „Marylène” ; „Credo” ; Scala”
1966 : „Canasta” ; „Amoureuse” ; „Cupidon”(F) ; „Mirage”(gr)
1967 : „Anne d’Ornano” ; „Marie-Louise Sondaz” ; „Sphinx” ; „Ville de Zurich”
1968 : „Sundra”(F) ; „Violaine”
1969 : „Antigone” ; „Babette”(F) ; „Bilitis”(F) ; „Mystère” ; „Jouvencelle”
1970 : „Nîmes”
1971 : „Firmament” ; „Nébuleuse”(F)
1972 : „Gamma” ; „Rubens”
1973 : „Pasteur” ; „Flipper” ; „Château de Chenonceaux” ; „Cina”
1974 : „Gaujard 985″ ; „Daphnis” ; „Olympe”
1975 : „Dady”(F) ; „Dora” ; „Fernad Marjorel”(F)
1976 : „Norma”
1977 : „Jean Gaujard” ; ” Odéon”
1978 : „Junon” ; Circé”(F)
1979 : „René Colomb” ; Odyssée”(F)
1980 : „Amara” ; „Bakel”(F) ; Montréal” ; „Angelus” ; „Arbelle” ; „Renaissance”
1981 : „Méduse” ; „Hermione” ; „Simone Mérieux” ; „Molitor” ; „Lisima”
1982 : „Offrande” ; „naia”(F)
1986 : „Pénélope”

Pozostaje mi jeszcze do wyjaśnienia rola Marie-Hélène i Pierre Grillet.

Fotografie pochodzą ze strony Noblesse & Royautes. przy pisaniu artykułu korzystałem z artykułu zamieszczonego na stronie Verticille, Artykułu  ze strony Kajuta.net.oraz książki Createur de roses Nathalie Ferrand. Nadto luźne notatki znalezione w necie w tym i na stronie rosegaujard.

Marian Sołtys Włodawa 8 luty 2016