Fotografia – kolekcja własna.

Dorothy  Perkins , to róża, która sprawiła, że ramblery stały się  sławne. „Ona jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki sprawiła, że  piękno róż zawitało do dziesiątków tysięcy domów   we  wschodniej Ameryce, przyozdobiła dziesiątki tysięcy drzwi wejściowych „, napisał Dr Horace Mc Farland w 1936 roku. Podobnie jak wiele ramblerów,  sadzonki ‚Dorothy Perkins’ ukorzeniają się bardzo łatwo. Nic więc dziwnego , że wędrowała z domu do domu, przekazywana przez gospodynie z rąk do rąk. W ten oto sposób, całe wioski i całe dzielnice miast, przyozdobione zostały w  tą różą.  I tak oto,  ta sama moda spowodowała również, że odmiana ta szybko się przejadła . Zaczęto poszukiwać innych pnących róż, które odróżniały by się od tego jednostajnego, nużącego koloru.
Ironią losu jest to, że to najbardziej udana z siewek „Turner’s Crimson Rambler„, padła ofiarą / najprawdopodobniej/ fałszywej deklaracji ojcostwa. Jackson&Perkins  opisali bowiem Dorothy Perkins jako  siewkę róży wichury skrzyżowaną z  remontantką „Mme Gabrielle Luizet„, ale podobieństwo do ” Turner’sCrimson Rambler „  odnotowano natychmiast.

Dziś, możemy już bez emocji prześledzić bardzo ożywioną dyskusję jaka miała miejsce w czasopismach ogrodniczych, zwłaszcza we Francji , gdzie to wskazywano, że krzyżówki r. wichury i remontantek dają o wiele większe kwiaty a podobieństwo jej do  Turner’s Crimson Rambler jest czymś więcej niż zwykłym przypadkiem czy też zbiegiem okoliczności. W sumie, to niewiele mamy róż wyhodowanych z Crimson Rambler lub Dorothy Perkins z udziałem remontantek lub mieszańców herbatnich. Da się jako przykład podać Fragezeichen Bottnera lub  Johanna Ropke, odmianę już stosunkowo świeżej daty autorstwa Tantau z roku 1953. I rzeczywiście , mają one znacznie większe kwiaty niż odmiany wywodzące się od Dorothy Perkins. W kontekście tego co zostało powiedziane, najbardziej uprawnione byłoby myślenie o Dorothy Perkins , jako o różowym odpowiedniku Turner’s Crimson Rambler.

Dorothy Perkins ‚[Jackson & Perkins, 1901]. Kwiaty ma  małe  – 4-5 cm średnicy .Pokój kwiatów jest rozetowy  złożony z małych płatków w kolorze średnio różowym z nieznacznie jaśniejszymi rewersami. Kwiaty z wiekiem nieco bledną, tym bardziej, że zostają na pędach przez dłuższy czas, tworząc duże obwisłe grona kwiatowe złożone z 20-40 kwiatów.To późno i  spektakularnie kwitnący rambler, zwłaszcza w pełni kwitnienia i potrafi zachować kilka kwiatów do samej zimy.

Liście ma małe, błyszczące a krzew dorasta co najmniej do 5 m wysokości. Odmiana ta została nazwana pamięci córki jednego z dyrektorów firmy  Jackson & Perkins.

Wydała wiele sportów, najwięcej ich odnotujemy przez pierwsze dziesięć lat od wprowadzenia jej do obrotu handlowego. Najbardziej znana z nich to Lady Godiva, wyselekcjonowana przez George Paula w roku 1907. Kwiaty ma blado różowe z ciemno różowym centrum kwiatu -niezwykle atrakcyjne. Po niej , pojawiła się w roku 1910, odmiana  Christian Curle  firmy Cocker   & Sons, i „Dorothy Dennison ‚ – Dennisona w roku 1909], obie były tak bardzo podobne do ” Lady Godiva „, że mówiło się, że są praktycznie identyczne z nią.

Trochę później odnotujemy ciemno różowy lub blado szkarłatny sport ‚Dorothy Perkins’, obecnie wymarły, który   został wprowadzony jako „Elizabeth Ziegler ‚ przez Piersona w roku 1917. Jan Bohm zgłosił wyhodowanie odmiany  ” Matka Włast „jako czerwono-białej wersji /striped/ Dorothy Perkins ‚ w roku 1934, ale obecnie uprawiana pod tą nazwą w Sangerhausen róża, najprawdopodobniej nie jest tym za co się podaje , jest  to zwykły mieszaniec r.wichury.

W roku 1908, przez Cant’a wprowadzona do obiegu została biała forma  - White Dorothy Perkins, identyczna  jak i forma wyjściowa. Różnią się tylko kolorem.  Ma ona tendencję do wytwarzania okazjonalne różowych lub częściowo różowych kwiatów,  wówczas wiechy jej kwiatów prezentują się niezwykle atrakcyjnie. Biała Dorothy, jest bardzo podobna do  Mrs Littleton Dewhurst – Pearsona, podobnie jak i Lady Gay  – Walsh’a. Wszystkie one są beznadziejnie mylone ze sobą , tak że pod nazwą White Dorothy Perkins sprzedawane są bardzo różne klony – o różnym pochodzeniu.

Szkic ten jest tłumaczeniem  rozdziału zatytułowanego  „Tribe of Dorothy Perkins” a pochodzącego z książki Charlesa Quest Ritsona -Climbing Roses of the World.

Wypracowanie nie zostało jednakże przez autora dobrze odrobione, pozwolę więc sobie je uzupełnić. Quest Ritson w ogóle nie wspomniał o roli Dorothy jako rośliny matecznej czy jako dawczyni pyłku. nie wspomniał więc  o Super Dorothy będącej siewką Dorothy Perkins która może nie ma ładniejszych kwiatów od poprzedniczki, ale kwitnie elegancko skrojonymi, schludnymi różyczkami, i z całą pewnością  liście jej są ładniejsze, ciemno zielone i lekko błyszczące, no i mniej bujny wzrost i bardziej wiotkie pędy z pewnością ułatwiają jej obsługę. Świetnie też prezentuje się w formie piennej, gdzie to jej wiotkie pędy uroczo spływają w dół. Wspomnijmy więc również o wywodzącej się ze szkółek Turnera  - Ethel. Ten rambler charakteryzuje się sporym wigorem tworząc masę wiotkich , bardzo ciernistych pędów dorastających w sprzyjających warunkach nawet powyżej 5m długości.To także siewka Dorothy. Nie mogę również nie wspomnieć o pięknej City of York białym ramblerze wyhodowanym przez Mathiasa Tantau jeszcze przed wojną. w tym przypadku w roli rośliny matecznej wystąpiła odmiana Professor Gnau . Jestem pewien, że to nie wszystkie odmiany w których narodzinach brała udział Dorothy. Artykuł więc z pewnością będzie uzupełniany.

Inne ujęcie tego tematu znajdziemy we wpisie * Dorothy Perkins *