Chromolitografia z Gallica Biblioteque Numerique – Journal des Roses, oraz z Rosen Zeitung Noisette . Hodowca -Wyhodowana przez Josepha Schwartza (Francja, rok1875). Kwiaty – Kremowe z różowym cieniowaniem,trochę żółtego i łososiowego. Kwiaty kulistej formy,średnicy do 10 cm, złożone z 30-40  płatków.  Kwitną ciągle przez cały sezon , zawsze pierwsza i ostatnia do kwitnięcia.Jej kwiaty nadają się do cięcia. Jedna z najbardziej poszukiwanych pnących białych róż w cieplejszych klimatach. Na niższe temperatury reaguje zdecydowanie mniejsza obfitością kwitnienia. Cieszy się nadal dużą popularnością , której czas wcale nie zmniejszył.

Rycina autorstwa S. Hugard,  pochodzi z książki J. Gravereaux  Les Roses cultivees a L’Hay , rok 1902

Zapach – umiarkowany .

Krzew jest ramblerem o bezkolcowych pędach dorastających ponad 3 m długości, nie toleruje mocniejszego przycinania.Potrzebuje zawsze więcej miejsca niżby chcielibyśmy jej przeznaczyć. Tolerancyjna na cień, może być uprawiana na gorszych glebach. Bardzo popularne i odporne pnącze od czasów wiktoriańskich i nawet dziś nie znajdziemy zbyt wielu białych pnących róż które by mogły z nią konkurować. Tak sobie rozmyślam czy nie byłaby to odpowiednia róża do rozjaśnienia dość ponuro  już wyglądającego starego cisa. Doskonale rozmnaża się z sadzonek zielnych,tak że okulizowanie to czysta strata czasu i wszystko na to wskazuje, że na własnych korzeniach znacznie lepiej rośnie.

Liście -  Duże, ciemnozielone , od czasu do czasu może być nękana przez mączniaka.

W roku 1877,  w  Rose Amateur’s Guide, Thomas Rivers napisze, że róża ta, podziwiana jest może bardziej jak inna nowa róża, a Paryżanie zostaną nią zauroczeni. Cudowna Madame Alfred Carriere, jest też częścią „Old Rose Hall Of Fame” a Brytyjskie , królewskie towarzystwo różane, późno bo późno, bo w roku 1993 przyznaje znaczące wyróżnienie  Award of Garden Merit. Pochodzenie – nie znamy jej przodków, choć specjaliści dość jednoznaczni są w ocenach, to mieszaniec róż noisette. Wygląda na to, że jej niezwykła uroda zadziałała jak niezwykła uroda kobiety onieśmiela niejednokroć konkurentów. Tak też było i w tym przypadku. Uroda jej nie przełożyła się na wielość potomków. Tym najsławniejszym, jest niewątpliwie Fimbriatta i wielkie się tu należą dzięki Morletowi, który odważył się ją skrzyżować  z /co by tu nie rzec plebejską/ rugosą. Jeszcze Clement Nabonand  skrzyżuje ją z Madame Marie Lavalley i ten oto sposób otrzyma w 1906 roku  zwiewnie różową  Marguerite Desrataux , ale odmiana ta kariery nie zrobiła choć przetrwała do dni dzisiejszych, czego nie da się powiedzieć o innej jej potomkini Mademoiselle Marie Page. . I to by było wszystko. Dopiero współcześnie  łaskawszym okiem spojrzał na nią Jim Bailey i  skrzyżowawszy ją z Color Magic  otrzymał  Bailey Noisette o jak najbardziej uroczych ale już współcześnie wyglądających kwiatach. Wypada więc nam jeszcze raz westchnąć: szkoda, że tak tego niewiele.

Alfred Carrière był redaktorem naczelnym „Revue horticole”, wielkim fanatykiem róż. Gertrude Jekyll, poproszona przez Vitę Sackville Vest o pomoc w urządzeniu ogrodu przy nabytym  przez nią w roku 1930, dworze Sissinghurst – proponuje jej na ścianę gdzie mieści się jej sypialnia, właśnie różę Madame Alfred Carrriere. Ta w jej opinii , najlepsza wówczas biała pnąca róża świetnie będzie się nadawała do roli ocieplenia sypialni. Róża ta, nadal rośnie w tym samym miejscu oplatając okno dawnej sypialni Vity. Możemy to sami naocznie sprawdzić, jako że ogrody Sissinghurst zostały przejęte w roku 1967 przez National Trust.

Róża noisette. Wyhodowana we Francji przez Josepha Schwartza w roku 1879. Kwiaty białe z lekko prześwitującym się różem, zwłaszcza w centrum kwiatów. Jej pachnące kwiaty o średnicy 10cm, zbudowane z około 30 płatków, w stylu gardenii, ukazują się przez cały sezon.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Bardzo żywotna roślina, jedna z tych o najintensywniejszym wzroście. Osiąga imponujące rozmiary, ponad 7m wysokości. Ale nie obawiajmy się, w naszym klimacie może to być  około 2m. gdyż jej mrozoodporność kształtuje się podobnie jak mieszańców herbatnich .

Fotografie – przez uprzejmość Pani Urszula Trętowska

Liście jasnozielone, pędy uzbrojone w nieliczne ciernie. Toleruje cień. Zdrowa roślina.  Z przyjemnością  opisuję ją ponieważ należy do elitarnej grupy róż uhonorowanej nagrodą World Rose Hall of Fame Winners

Fotografia obok – Elżbieta Kozak.

Pochodzenie: nieznane.

Róża ta została nazwana przez Schwartza, imieniem żony mieszkającego w pobliżu pewnego rosarianina, swojego przyjaciela.fotografie: Marian Sołtys. Nr1 ogród Botaniczny Powsin 2008, kolejne, Sangerhausen 2009.xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

 Fotografie – Marian Sołtys w kolekcji Barni Pistoia 2014.

fotografie – przez uprzejmość Pani Ewa Miszczak.