Canadian Artists Roses i Vineland’s 49 th Parallel Collection

Zdążyliśmy już dobrze poznać wiele odmian  wytrzymałych i mrozoodpornych róż wyhodowanych przez kanadyjskich naukowców w drugiej połowie XX wieku. Zostały one omówione w dwu grupach: *Explorer i Parkland*. Róże z serii Explorer wyhodowane zostały we wschodniej części Kanady w surowym i jednocześnie wilgotnym klimacie morskim. Seria Parkland powstała na stacji doświadczalnej Morden, w tak wybranym miejscu by wyhodowane tam rośliny mogły zmierzyć się z mroźnymi i suchymi zimami  wschodnich prowincji oraz z ich niespodziewanymi i nieprzewidywalnymi wiosnami. Powstało w tym czasie ponad tysiąc oryginalnych krzyżówek z których do dalszej uprawy, przez bardzo ostre sito selekcji przeszło jedynie 35 odmian. Po zakończeniu owego ostrego programu selekcji , do dalszych obserwacji na terenie całej Kanady wytypowano kilka dalszych odmian. Poddane one zostały jeszcze bardziej rygorystycznej ocenie niźli te poprzednie, już nam znane. Odmiany te musiały nadawać się do uprawy na terenie bardzo zróżnicowanym  od wschodniego do zachodniego wybrzeża. Te które przeszły owo już bardzo ostre sito selekcyjne postanowiono, przed wprowadzeniem do obrotu handlowego,  nazwać imionami wybitnych postaci z kanadyjskiego świata artystycznego.

Emily Carr

Felix Leclerc

Bill Reid

Campfire

Badania i obserwacje nadal trwają, więc niebawem możemy się spodziewać jeszcze innych odmian.

Notatka ta powstała w 2012 roku, ale życie przyniosło inne rozwiązania. W międzyczasie  powstaje firma   Vineland Reaserch & Innovation Center. Jest to interesujący twór organizacyjny będący połączeniem badań i poszukiwań innowacyjności z warunkami rynkowymi i firma ta przejęła dotychczasowy dorobek stacji doświadczalnej Morden i F. Svejdy i prowadzi poza innymi projektami z zakresu rolnictwa, również projekt hodowli róż dostosowanych do miejscowych warunków. Pierwszą z nowej serii która  nosi nazwę Vineland’s 49 th Parallel Collection jest róża  Canadian Shield . Odmiana ta zanim pojawiła się na rynku , została zdobywcą prestiżowej miejscowej nagrody Canada Blooms, na różę roku. Reklamowana jest jako róża, która powstała całkowicie dzięki pracy i staraniom hodowców kanadyjskich. Tym samym kończy się seria róż z kolekcji Canadian Artists.  „Nowa kolekcja  ,  jest wynikiem kilkuletniej pracy Vineland,” powiedziała Lana Culley, dyrektor rozwoju biznesu Vineland. Celem tego projektu jest zgranie walorów użytkowych i popytem i zainteresowaniem konsumentów. Za program ten odpowiada dr. Rumen Conev. W roku 2014 firma Vineland, otrzymała od rządu kKanady dotację w wysokości 1,4 mln. dolarów na prace związane z   modernizacją programu hodowli róż poprzez dodanie technologii pobierania  kodów DNA. Mamy nadzieję, że tym samym rozpoznają odporność na czarną plamistość na poziomie molekularnym

Na dzień dzisiejszy/ a mamy koniec 2018 roku / znane są trzy róże tej serii: wzmiankowana już Canadian Shield, Chinook Sunrise i Aurora Borealis.

Canadian Shield -  siewka RSM YB z olbrzymiego dorobku stacji Morden x Frontenac/. Rok 2001.

Chinook Sunrise -[ / Astrid Lindgren x Frontenac/ x /Yellow Submarine x siewka Frontenac/]. Rok 2011.

Aurora Borealis -  RSM60 x RSM564. W rzeczywistości jest to potomek Frontenac – ze strony matecznej i potomek Sunrise ze strony dawcy pyłku.

 

Kontekst powstania CA Roses  autorstwa Margit Schowalter

Ostatnio byłem pytany „co to jest róża CA”. Wiedziałem, że pseudonim CA oznaczał „CanadianArtists”, ale uważałem, że lepsze jest wyjaśnienie. Wyszukiwarka Google w Internecie przyniosła kilka trafień. Dowiedziałem się o programie hodowli róż Canada Canada i jego długiej historii doskonałości. Wkrótce przekonałem się, że róże z CA reprezentują fenomen krzyżówek wyhodowanych przez Agriculture Canada. Mając to na uwadze, krótko podsumowuję historię rządowej hodowli róż w Kanadzie. William Saunders uruchomił pierwszy formalny program hodowli róż w Central Experimental Farm (CEF) w Ottawie. Pracował w CEF od 1886 do 1911 roku. Jego róża „Agnes” została wprowadzona w 1922 roku, długo po przejściu na emeryturę. Isabella Preston, druga rządowa hodowczyni róż, pracowała w Central Experimental Farm od 1920 do 1946 r. Wprowadziła serię 20 róż, używając nazw z rdzennych kanadyjskich plemion indiańskich. Felicitas Svejda był trzecim hodowcą róż z siedzibą w Ottawie. Opracował dobrze znaną serię Explorer. Po przejściu na emeryturę w 1987 r. Plazmę zarodkową róży przeniesiono do L’Assomption w Quebecu, gdzie dr. Ian Ogilvie i NevilleArnold wymienili jeszcze dziewięć swoich hybryd. Mamo Claude Richer, pracujący z Saint-Jean-sur-Richelieu, niedawno wymienił kolejną trójkę. Pierwszym hodowcą róż w stacji badawczej Morden był William Godfrey. Zaczął tam pracować w 1923 roku. Przed przejściem na emeryturę w 1946 roku opracował „Serię preriową”. Jego asystent Bert Harp przejął projekt hodowli róż i wprowadził dwie kolejne róże do serii Prairie oraz „Metis”. Przeszedł na emeryturę w 1969 roku. Henry Marshall przeniósł się z programu ozdobnego trwającego w Brandon w 1970 roku i pracował w Morden aż do przejścia na emeryturę w 1981 roku. Słynął z rozwoju róż z serii Parkland. Lynn Collicutt zastąpił go i rozwinął swoją pracę.
Larry Dyck asystował Lynn i został jej głównym hodowcą po przejściu na emeryturę. Larry połączył genetykę Explorer z różami Parkland i innymi nowoczesnymi różami, aby stworzyć nową linię róż. To właśnie róże Larry’ego stały się podstawą serii kanadyjskich artystów. W 2003 r. Konsorcjum 15 szkółek nabyło prawa do 35 róż w rolnictwie i rolno-spożywczym Canada (AAFC). W porozumieniu z AAFC zainwestowali fundusze w rozwój odmian wytrzymałych róż, z których każda nosiła nazwiska znanych kanadyjskich artystów. Kody sadzonek Morden i St. Jean zostały usunięte, a róże te zostały ponumerowane od CA-01 do CA-35. Konsorcjum zyskało miano kanadyjskiego artysty Rose Consortium.
CA-04 stał się „Emily Carr”
CA-29 stał się „Campfire”
CA-33 stał się „Bill Reid”
Kolejna róża CA to„Oscar Peterson”
Felix LeClerc został wprowadzony wraz z powstaniem kanadyjskich artystów, ale nie miał numeru CA. Został on zapożyczony z programu Eksplorator. Wprowadzono kolejne róże z serii Canadian Artists, ale niektóre z oryginalnych 35 róż nadal będą wprowadzane jako
RosesCA-31 został Olds College Centennial
RoseCA-28 stał się Canada Blooms rose Kanadyjski rząd postanowił wydobyć się z programu hodowli roślin ozdobnych, aw 2008 roku wydał zapytanie ofertowe (RFP).
W 2009 r. Canadian Nursery and LandscapeAssociation (CNLA) złożyły wniosek w odpowiedzi na zapytanie ofertowe. Poprosili o dwie rzeczy, aby uzyskać dostęp do genetyki róży bez żadnych kosztów i uzyskać tantiemy, które płacili hodowcy za rośliny wprowadzone przez lata w ramach programów hodowlanych AAFC. Te zgromadzenia miały pomóc stowarzyszeniu w finansowaniu dalszych badań. Do zimy 2010 r. Podpisano umowę na miejscu. Kilku członków szkółki CNLA oceniło plazmę zarodkową róży w Morden i St. Jean, a wybraną grupę róż przeniesiono do szkółek Portage la Prairie, Manitoba i Aubin w Carman, Manitoba. Stowarzyszenie szkółek leśnych i krajobrazowych szybko przystąpiło do uruchomienia nowego programu hodowli róż i podpisało protokół ustaleń z Vineland Research and Innovation Center w marcu 2010 r. Warunki umowy wzywały ich do zainwestowania 30 000 USD rocznie przez trzy lata na wsparcie programu hodowli róż z nadchodzącymi funduszami z Funduszu Dziedzictwa. Vineland otrzymał 86 roślin, reprezentujących 57 genotypów.
Dr Rumen Conev, hodowca roślin ozdobnych stacji Vineland, rozmnażał je, aby zapewnić co najmniej trzy. Od tego czasu dr Conev opracował kilka róż, które zostały rozdane w celu oceny i któregoś dnia mogą zostać wprowadzone. 10 stycznia 2012 r. AAFC opublikowało komunikat informujący o przyznaniu 400 000 USD na kanadyjskie Stowarzyszenie Krajobrazu Szkółki, aby pozwolić sektorowi ogrodnictwa ozdobnego na przeziębienie wytrzymałe odmiany róży. Następnie w 2014 r. Vineland ogłosił, że otrzymał inwestycję w wysokości 1,4 miliona dolarów od Rolnictwa i Rolno-Żywności Kanady w celu modernizacji programu hodowli róż poprzez dodanie technologii pobierania odcisków palców DNA. Mamy nadzieję, że rozpoznają odporność na czarną plamę na poziomie molekularnym

 

Napisz komentarz