Fotografie: Marian Sołtys Roseraie l’Hay 2011.

Polyantha,

Hodowca – znalazł ją  Gerrit de Ruiter  szykując zrazy z odmiany  Orleans Rose w   1914 roku a już w roku 1917 Jan Spek, który zajął się jej introdukcją, był gotowy z wejściem na rynek z pełną ofertą!. Oto jak opisuje to zdarzenie sam znalazca: „Był sierpień 1914 r., Kiedy jako młodzieniec wycinałem zrazy, znalazłem ładny   pęd kwitnący na czerwono wśród wielu różowych róż poliantha, var. Orleans Rose. Pomyślałem, że to wielkie odchylenie koloru. Po tej sesji rok później wyhodowałem cztery krzewy. To był początek mojej pierwszej nowości, róży polianty Miss Edith Cavell. Po tym, jak zdarzyło mi się znaleźć ten sport, stało się to moim hobby aby uważnie obserwować i wybierać pojawiające się mutacje róż. Dzięki temu udało mi się uzyskać odmiany w kolorach różowym, łososiowym, czerwonym i pomarańczowym, które można ogólnie opisać jako „Orleans Rose Group”.

Jan Spek przygotował 80 000 roślin.  To od  Miss Edith Cavell zaczęła się kariera Gerrita de Ruitera i wypuścił na rynek jeszcze wiele sportów od polyanth, ale to było jeszcze przed tym,nim na dobre zajął się hodowlą róż. Po jego śmierci dzieło kontynuował jego syn Gysbert.

Polyantha ta, powtórnie przywrócona została do życia przez Petera Bealesa w roku 1985, to jedna z najlepszych polyanth jakie wyhodowano.

Kwiaty –  w kolorze szkarłatnym do szkarłatno czerwonego o lekkim zapachu, była to wielka poprawa w zakresie czerwieni w klasie polyanth.  Zakwita, ogromnymi stożkowatej budowy kiściami małych, o średnicy 2 -3 cm kwiatuszków. Kwitnie cały sezon. tworząc czerwone dywany w masowych nasadzeniach.

Zapach – Delikatnie pachnie.

oraz Baden k. Wiednia.

Krzew niewielki, dorastający do 60cm wysokości o bardzo dobrej odporności na choroby grzybowe, nadaje się do uprawy w miejscach zacienionych. Roślina o wszechstronnym zainteresowaniu. Onegdaj służyła jako róża rabatowa. Dziś uprawiać ją możemy z równym powodzeniem ale już jako uzupełnienie rabat mieszanych, czy też w uprawie pojemnikowej.

Fotografie: Marian Sołtys rosarium Pruhonice 2011.

Pochodzenie: Jest to jeden z pierwszych sportów jakie wydała słynna Orleans Rose. Sama też wydała sporty- Orange Perfection , Ideal i Orange Miss Editth Cavell. Nadto jest roślina mateczną takich odmian jak Frensham, Robin Hood czy Mrs. Trensham Gilbey. Pod nazwą Edith Cavell, spotkamy też żółto kremowego mieszańca herbatniego,którego firma Chaplin Bross wypuściła na rynek w roku 1918, ale po niej dziś ślad już zaginął. Twórcy nowych odmian róż nie mogą przewidzieć co stanie się z jego nowa kreacją w przyszłości. Miss Edith Cavell wspaniale wpisała się w ten ciąg przyszłych zdarzeń. Dała nam Robin Hooda a ten  niebawem Iceberg. Iceberg z kolei świetnie przysłużyła się Austinowi w jego programie hodowlanym. I tak bez końca…

Fotografie obok: Marian Sołtys rosarium Borova   Hora 2011.

Ponieważ polyanthy są mistrzyniami świata jeżeli chodzi o wydawanie sportów, a któż by bardziej niż firma Ruiter zdawał sobie z tego sprawę rozpoczął się tam dość niecodzienny wyścig. Nie było wszak pewności czy ktoś inny nie znajdzie równie atrakcyjnej mutację. W ciągu mianowicie półtora roku firma wypuściła na rynek 80 tysięcy sadzonek. A wtedy jeszcze nie znano mikrorozmnażania! Zdarzenie to opisuje Jack Harkness w swojej książce Roses z roku 1978.

Nie uchroniło to jednakże jej przed niszczycielska siłą zapomnienia. Minęła moda na polyanthy, zaczęły więc wegetować na łaskawym chlebie rosomanes, szczęśliwe że podarowano im  marny kąt , za to, że nie wyrzucono po prostu na kompost. Podobny los spotkał i tą właśnie omawianą  Miss Edith Cavell . Przywrócenie jej ludzkiej pamięci, niejako już w ostatniej chwili, zawdzięczamy Peterowi Beales. Opisuje je Hazel le Rougetel, spotkałem tę informację również w The Guardian z roku 2013 w artykule poświęconym Bealesowi po jego śmierci. Otóż Peter w roku 1985 spotkał ją wegetującą w  kącie ogrodu w Broads/Norfolk/ i przywrócił do życia.

Miss Edith Cavell to brytyjska pielęgniarka, którą w czasie I Wojny Światowej  w roku 1915 , niemcy aresztowali  jako szpiega za pomoc w ucieczce jeńców wojennych.Mimo interwencji dyplomatycznych została rozstrzelana przez Niemców jako szpieg w roku 1915. Dziś pamięć jej zachowuje pomnik w Londynie, szczyt górski w Kanadzie, szpital w Brukseli i samotny krzew róży jej imienia w kaplicy pamięci pielęgniarek w Christchurch  w Nowej Zelandii.