To jedna z tych róż, które bardzo źle znoszą próbę zaszufladkowania, zaklasyfikowania. Może jest tak jak opisuje HMF – hybrid perpetual/noisette/. A może jest tak jak uważa Brent Dickerson, który w The Old Rose Advisor klasyfikuje ją jako różę burbońską.

Chromolitografia z Gallica Biblioteque Numerique – Journal des Roses a druga pochodzi z Rosen Zeitung.

Chromolitografia pochodzi z książki Le Livre d’Or des Roses Paula Heriot .

Wyhodował tą pięknotkę Lacharme, najprawdopodobniej w roku 1865, krzyżując burbona Mademoiselle Blanche Laffitte z damask perpetual Sapho. Otrzymaliśmy w efekcie do podziwiania, piękne białe kwiaty z domieszką zielonych smug i cieni w typie centifolias. Szkoda, że nie możemy dziś zapytać o to monsieur Lacharme, ale z całą pewnością celował w kierunku wyhodowania czysto białej róży. Celu swego nie osiągnął, ale   bliski był perfekcji. Oglądana z pewnej odległości, jako część założenia ogrodowego z pewnością spełnia funkcje białej róży. Gdy otwierają się do słońca, ono podbarwia im centrum kwiatu na różowo.  Kwiaty owe są kulistej formy a średniej wielkości, niezupełnie wypełnione i złożone z około 15-125 płatków. Zakwitają z dużą łatwością pojawiając się na końcach długich łodyg w niewielkich wiązankach, kiściach.

Rycina z katalogu Conard & Dengee rok 1910.

Krzew o dość zwartym,symetrycznym, wyprostowanym pokroju, dorasta do 1,8m wysokości, ponieważ jest silnej i zdrowej konstytucji, szybko zakłada świetny foremny krzew. Jest bardzo odporna na choroby grzybowe. Mrozoodporność 5 strefa usda. Jest to róża o eleganckich, wiecznie zielonych liściach a co za tym idzie w optymalnych warunkach będzie kwitła non stop cały rok. Brent Dickerson  w The Old Rose Advisor str96, podaje za Journal des Roses:”…Dziś, 25 lutego/ w Hawanie/nasze okazy Coquette, całe okryte są mnóstwem kwiatów, istne śnieżki, jej półotwarte pąki przypominają nieco białą kamelię…” Jak na swoje zalety kokietka nasza, nie jest zbyt dobrze znana.

Pochodzenie jako się rzekło ; Mademoiselle Blache Laffite x Sapho .