Fotografia – Nina Wróbel w rosarium im Cervantesa w Barcelonie.

Róża damasceńska ,Należy do tej grupy róż damasceńskich, które raczą zaszczycać nas sporadycznym kwitnieniem jesienią.

Hodowca – wyhodowana we Francji przez Jeana Laffaya przed 1835 rokiem. Synonimy – Inaczej zwana Perpetual White Moss , ale też Rosier de Thionville czy Perpetual White Moss.

Kwiaty ma białe o mocnym zapachu róż damasceńskich, niecałkowicie wypełnione zbudowane z 25 – 40 płatków. Kwiaty otwierając się z eleganckiego długiego pąka , mają nieznaczny różowy rumieniec ale później są czysto białe.

Zapach – pachnie.

Krzew o wysokości do 1,5m.Na łodygach i pąkach pojawił się brązowozielony „mech” tak jak na różach mchowych. Wprawdzie wszystkie damasceńskie mają mrozodporność około-32c, ale ta ma chyba nieco słabszą.

Pochodzenie: Sport od Autumn Damask.

Część róż mchowych została wyhodowana z R. centifolia lub jej mieszańców; ale są też róże mchowe, które pojawiły się w rodzinie róż damasceńskich. Regularnie kwitły, co znacznie podniosło ich wartość  ogrodową. Ten rodzaj róży mchowej ma jędrny, raczej brązowawy mech, dość twardy w dotyku i nie tak atrakcyjny jak miękki zielony mech na r. Centfolia muscosa.  Pojawiła się w Thionville w 1835 roku. Wyrastając na wysoki, wyprostowany krzew i dając obfite kwitnienie wcześnie w sezonie i sporadycznie przez resztę roku. Chociaż mech jest twardy i ma brązowo-zielony kolor, to pąki są atrakcyjne, a półotwarty kwiat całkiem czarujący; ale w pełni otwarty rozkwit jest raczej rozczarowaniem i jest bardzo łatwo uszkadzany w trudnych warunkach pogodowych. Duże, miękkie, bladozielone liście mają typowo  damasceński charakter, podobnie jak  nieco niechlujna budowa w pełni rozwiniętego kwiatu.