Róża damasceńska. Pochodząca z Anglii i Irlandii, znana od XVI wieku, kwitnąca jesienią forma róży damasceńskiej. Ta bardzo stara odmiana wiąże bardzo bogato pachnące kwiaty przez cały sezon z tym, że szczyt kwitnienia osiąga wiosną-latem a jesienią kwitnienie jest już sporadyczne.

 fotografie – Marian Sołtys w Roseto Botanico Cavriglia 2014 .

Patrząc na jej kwitnienie od strony praktycznej, to tak naprawdę trwa ono dwa i pół do trzech miesięcy, ale to i tak dużo w porównaniu np. do Kazanlik którego kwitnienie  koncentruje się na przestrzeni miesiąca. Kwiaty o średnicy około 8-9cm w kolorze pięknego różu z ciemniejszym środkiem kwiatu. Róża ta w dużej mierze przyczyniła się do powstania  róż burbońskich i hybryd perpetual. Z tym powtarzaniem kwitnienia to nadal nie jest taka prosta sprawa i gdy będziemy ją uprawiać, niekoniecznie nam zakwitnie po raz drugi, ale z XIX wieku istniały specjalne techniki uprawowe, zmuszające ją wydawania powtórnie kwiatów. Na przykład  w czasie szczególnie suchego lipca , podlewano je obficie. Po przekwitnięciu stosowano również  cięcie pobudzające rośliny do ponownego wzrostu.

Zapach -  Posłużę się tu opinią Roberta Calkina, emerytowanego perfumiarza, który doradza Davidovi Austinowi.  Twierdzi, że jeżeli chodzi o zapach to jest to jego ulubiona róża. Zwykł mawiać: „Gdyby słońce pachniało, to pachniało by właśnie tak.” Inna jego ulubiona róża, to portlandzka Comte de Chambord.

Inaczej zwana Autumn Damask,Rose Paestum, Rose de Castile, Rosa Damascena Semperflorens i wiele jeszcze innych ważnych nazw dla znawców. Od dłuższego czasu zabierałem się za te damasceńskie, ale jak tu o nich pisać skoro np: na help me find więcej miejsca zajmuje spis nazw synonimicznych/25nazw/niż cały pozostały opis róży. Mam wrażenie jak bym pisał o czymś bliżej nieokreślonym.

Pochodzenie – W  kwestii określenia pochodzenia pojawiają się poważne problemy. Możemy przyjąć za G.Thomasem iż to rosa damascena semperflorens x( rosa gallica x rosa moschata). Niestety to tylko jeden z wielu punktów widzenia. Gdy czytamy Pierre Lauversa, to on nie ma wątpliwości. Ostatnie ustalenia w zakresie badań genetycznych nie pozostawiają wątpliwości. Damasceńskie, powtarzające kwitnienie mają dokładnie to samo pochodzenie, wszystkie pochodzą od krzyżówki R.Gallica, R.Moschata i R.Fedtschenkoana. Pierwsza nie powtarza, druga późno kwitnie, a ostatnia jest dziko rosnącym powtarzającym kwitnienie gatunkiem z Azji Centralnej. Wszystkie Damasceńskie są faktycznie najprawdopodobniej mutacją samych siebie. Z kolei Ivan Louette w bardzo obszernie i starannie udokumentowanej pracy dowodzi, że na charakter damasceńskich decydujący wpływ miała róża abyssinica. Wątpliwościom i teroriom zda się nie ma końca…

Jeżeli chodzi o czas narodzin nie popełnimy większego błędu określając go na wiek XVII. Kwiaty srebrzysto-różowe o bardzo silnym zapachu. Jest to najstarsza europejska róża , powtórnie kwitnąca. Najpiękniej wygląda gdy pąki nie są jeszcze całkowicie rozwinięte. W żadnym szanującym się ogrodzie różanym, którego właściciel zamierza uprawiać stare róże, nie może zabraknąć tej odmiany.

Krzew o energicznym wzroście i średniej wysokości do około 1,5m, okryty jest jasno szarozielonym listowiem. Dobrze toleruje cięcie, o wiele lepiej niż większość innych róż damasceńskich. Długi okres kwitnienia sprawia ,że są cenne w kompozycjach rabat mieszanych. Mocny i bogaty zapach czyni je przydatnym do tworzenia i komponowania potpourri

Jest też bardzo rzadka, biała forma tej róży, znaleziona przez Panią Gwen Fagan w Południowej Afryce .

Fotografie: Marian Sołtys w Rosarium Abbaye de Valsaintes 2010 i Pruhonice 2011 oraz Pani Elżbieta Kozak.